Islington’da gezerdim, gözlerimi süzerdim

Göbek atar ve zıplardım. Yere yatar ve göz kırpardım. Kahkaha atar ve alkışlardım. Selam verir ve inerdim. Çağırsalar hemen geri gelirdim. Ben böyleyim. Böyleymişim meğer.

Geçen pazar fark ettim ki fark etmiyor. Londra’da ya da İzmir’de olmak. Ben aynı benim. Sen aynı sensin. Spot aynı spot. İnsan aynı insan ve şarkı aynı şeyi söylemekte ısrar eden idefiks bir şey. Peki değişen ne? Hiçbir şey. Dünyanın her yerinde o yükseklikte olup bitenler aynı. Her yükseklikte olduğu gibi tıpkı.

Evet, yabancılar da geldi Türkler kadar. Evet ingilizce yaptım espirilerimi komik olabildiğim kadar. Turkish Lily Allen falan değilim, Nilish Nilim diye bağırdım, avazım çıktığı kadar.

Bu iş deli işi. Spot, ayna ve dikkat müptelalığı. Bir anda anladım, insan nasıl bu meslekte estetik yaptırarak gençliğin gerginliğine dönmeye takar kafayı. Bunun çok belli olduğunu göremez. Bazı laflara sağır olur ve bazı sözlerin sesini sonuna kadar açar! Açar ve de kaçar. Sırf kafiye olsun diye bile yapar bunu. Tehlikeli, çok tehlikeli bir silah bu oynadığımız. Çok da zevkli. İlham vermek, ilham peşinde koşmak. Hayatın zavallı bir habercisi olmak. Perişan perişan kağıtları açıp, en sultan halklara haber getirmek. Nereden, bilmemek. Neden sen, bilmemek. Bilmediğini bilmek.

Ne diyeceksem, diyemiyorum heyecandan. Şu surata bakın, cennetini bulmuş bir ifade. Yere indiğimde gitgide daha da sıkıcı bir insana dönüşmem de bundan. Gitgide, melodiye batırılmamış laf edesim gelmiyor. Öyle bir ego işi ki bu. Koklayıp şişirip, ağızdan geri üfliyceksin egoyu. Yoksa boğulursun. Öyle bir nefes disiplini gerek yani.

Natasha Atlas beni izlemeye gelmişti Carling Academy’de. Şeref vermiş, hoşgelmişti. Uzaylı şarkısında düet yaptık beraber. Gözlerim doldu. İnsan bazen kendisinden daha eski ruhlara rastlayınca oluyor bu selamlama...

Bu hafta, uzun lafın kısasını bulamadım. Bazen bulamaz insan, anladım.

25 Şubat’ta Londra Carling Academy Islington’daki konserimde Natasha Atlas’la "Uzaylı" şarkısını birlikte okuduk.