Dedikodunun zararı üstüne

Tuttum hemen dilimi.

Tam ucundaydı halbuki. Hazırdı laflarım.Â

Allah bilir nasıl iftiralar... Kimbilir kimden duyduğum, tam ezberleyemeyip, yarımyamalak yuvarlayacağım bir beddua gibi. Fakat dilimden düşmeye pek meraklılar. Hemen kapadım ağzımı. Dilin huyuna güvenilmez. Söylemiycem der söyler, tekrarlamıycam der tekrarlar, yaralamıycam der yaralar. Ben de iyisi mi, önce dişlerimi sonra da ağzımı kapayayım, üstüne de avuçlarımı kenetleyeyim dedim. Herkes de, gözünü dikmiş bana bakar. Ah! Bizi nasıl güldürecek, birbirimize dikecek oysa ki dilimdekiler. Başka birinin felaketinden kendimize, konfetiler yapıcaz, hırkalar örücez halbuki. Müsaade etmedim. Dilimden dökmedim. Taşıyıcısı olmıycam işte o virüsün. Önce güldürür rahatlatır. Ama sonra öksürtür, bağışıklığı düşürür. ınsanın ruhunun ateşini çıkarır.

Bir yerde okudum daha yeni. ınsan dedikodu yaptığında, bir çöpü hem kapının önüne, hem de evinin içine bırakır gibi düşünmeliymiş. Çok güzel benzetme. Gözümün önünden gitmiyor. Dedikoducuların ruhu bundan kokuyor demek. Evlerinin içi siyah çöp torbalarıyla dolu.

Bilmezler ki, kelimeler ağzın etrafında yörüngeye oturur. Sen duyarsın yani en çok, ettiğin lafları. Pis bir şey söylediysen, çöp attıysan, o kötü sıfatlardan savurduysan, zannetme ki o öznesine gider. Sende kalır o. Senin o. Ağzından çıkan, doğurduğun bir çocuk gibi. Elbette duyulacak, senin gibiler onu yayacak. Ama her tekrarlayan bilsin, en çok ona yapışacak. Daha da kötüsü var... Bu kötü kelimeler, etrafında arılar gibi dönerek, kendi türlerinden olan her türlü canlıyı yanına çağıracak. Çıkardıkları sesi duyan kötülük gelip, kulağından girmeye çalışıcak. Bu noktadan sonra, ettiğin kötü lafın benzerini duymamana imkan yok.

İşte bu yüzden sustum. Lafımı yuttum. Yutulan kötü laf, bünyeye zarar vermez. En kötü gaz olarak çıkar, ya da bağırsak onu atar...

Onun yerine güzel bir şey söyledim. Herhangi biri ya da herhangi bir şey hakkında. Bunu yapmak daha zor. Dilinin sözlüğünde en çok küfür var, olumsuz olan var. Nedense. Fakat, o dedikoduyu içimdeki öğütücüye atıp, yerine güzel kelimeler koyunca, kabul ediyorum ki biraz sıkıcı oldum. Bu güzel laflarıma kimse dendenler koymadı. Et istiyorlardı, ot verdim.

Dil vejetaryanı oldum, ruhum hafifledi.