×
Bir tatlı huzur almaya gelenlere...
Paylaş
LinkedinFlipboardLinki KopyalaYazı Tipi
Bir tatlı huzur aradığım günlerden bir gün, Kıbrıs’a konsere gelmiştim.
Bu konser vesilesiyle, kalbimde saklı olanları ve etrafımda aşikar olanları gördüm. Yaşadığımız herşeyin vesile olduğuna, batılca inanırdım. Fakat aşikar olanı görmeyi, her zaman beceremezdim. İşte bu yüzden, bugün benim için mühim gündür. Eğer okudukların, içindeki boşluklardan birini dolduracaksa, senin için de mühim gündür.
Ben Kıbrıs’ta, hayatta nasıl mutlu olunacağını bulmuştum. Ayaklarıma dalga vururken bulmuştum. Henüz yaz bile değildi. Derdim bu bile değildi... Aklıma gelişi güzeldi. Aklımdan çıkmayışı güzeldi. Bir düşünceyi, kendine çeki düzen verirken buldum. Halbuki gerek yoktu, çünkü demek istediğini biliyordum. İnsan, demek istenileni bildikten sonra, anlatım çok sıkıcı hale gelebilir. Ben de, bu telaşa girmeden direk söyleme taraftarıyım. Bulduğum şeyi çıkarıyorum:
Birini çok sev. Sevdiğin işi yap. Sevdiğin insanlarla yap.
Bazen mutluysam, bundan mutluyum. Bazen şanslıysam, bundan şanslıyım. Bazen mutsuzsam, bundan mutsuzum ve bazen şanssızsam, bundan şanssızım. Bu üç cümle, benim yeni hayat mottom. Belki daha önce, benzerlerini bin kez duydunuz. Fakat ben, kendimden bugün duydum. İnsanın birşeyi kendinden duyması, başkadır. Sadece kendini dinleyebilen bir varlık olduğunu düşünürsek...
Birini sevmek, aşık olmak, hayatta kalmanın yarısını hallediyor. Bir yakıt, yanaklarında pembe bir enerjiyle seni yakıyor. Koşuyorsun, niye koştuğunu bilmiyorsun; gülüyorsun, neye güldüğünü bilmiyorsun; yaşıyorsun, niye yaşadığını biliyorsun. O var diye, burada diye, sen de burada duruyorsun. İşte aşıkken buna inanıyorsun ve aşk, üzerindeki bu varoluş ağırlığının yarısını götürmüş oluyor... diğer yarısı da yaptığın iş. Bence, aşk ve iş dışında hayat boş! Bugün kendimden, kendi kulaklarımla duydum.
İşini sevdiklerinle yaparsan, ayaklarına da kuvvet geliyor. Gövde zaten, bıraksan dans edicek. Beni bundan sonra, bu üç cümle yöneticek. Bugün New York’a gidicem, New York bile bunu değiştiremiycek. Bu, benim bir kara parçam artık. Bana da, bir tatlı huzur arayanlara da, duyuruldu bu artık.
Ben Kıbrıs’ta, hayatta nasıl mutlu olunacağını bulmuştum. Ayaklarıma dalga vururken bulmuştum. Henüz yaz bile değildi. Derdim bu bile değildi... Aklıma gelişi güzeldi. Aklımdan çıkmayışı güzeldi. Bir düşünceyi, kendine çeki düzen verirken buldum. Halbuki gerek yoktu, çünkü demek istediğini biliyordum. İnsan, demek istenileni bildikten sonra, anlatım çok sıkıcı hale gelebilir. Ben de, bu telaşa girmeden direk söyleme taraftarıyım. Bulduğum şeyi çıkarıyorum:
Birini çok sev. Sevdiğin işi yap. Sevdiğin insanlarla yap.
Bazen mutluysam, bundan mutluyum. Bazen şanslıysam, bundan şanslıyım. Bazen mutsuzsam, bundan mutsuzum ve bazen şanssızsam, bundan şanssızım. Bu üç cümle, benim yeni hayat mottom. Belki daha önce, benzerlerini bin kez duydunuz. Fakat ben, kendimden bugün duydum. İnsanın birşeyi kendinden duyması, başkadır. Sadece kendini dinleyebilen bir varlık olduğunu düşünürsek...
Birini sevmek, aşık olmak, hayatta kalmanın yarısını hallediyor. Bir yakıt, yanaklarında pembe bir enerjiyle seni yakıyor. Koşuyorsun, niye koştuğunu bilmiyorsun; gülüyorsun, neye güldüğünü bilmiyorsun; yaşıyorsun, niye yaşadığını biliyorsun. O var diye, burada diye, sen de burada duruyorsun. İşte aşıkken buna inanıyorsun ve aşk, üzerindeki bu varoluş ağırlığının yarısını götürmüş oluyor... diğer yarısı da yaptığın iş. Bence, aşk ve iş dışında hayat boş! Bugün kendimden, kendi kulaklarımla duydum.
İşini sevdiklerinle yaparsan, ayaklarına da kuvvet geliyor. Gövde zaten, bıraksan dans edicek. Beni bundan sonra, bu üç cümle yöneticek. Bugün New York’a gidicem, New York bile bunu değiştiremiycek. Bu, benim bir kara parçam artık. Bana da, bir tatlı huzur arayanlara da, duyuruldu bu artık.
Paylaş
LinkedinFlipboardLinki KopyalaYazı Tipi
