Kısa

Bir takvime göre artık ay, bir başkasına göre ekim, bize göre sefer ayında…

Dalından ayrılan bir yaprağın kenarına oturmuş süzülüyordu havada. Ağır ağır..
Ağır ağır havada. Her nefes verişte hafifleyen bedeniyle.. Yaprağın kenarından. Atlayıverdi son bir seyrana…

Bana bir bahçe çizmişti dikensiz. Ben de bir bahçe yaptım ona nihayetsiz..
Şöyle bir dolaştı. Dolaştıkça renkleri birbirine kavuştu.. billur kapıdan geçti nurlaştı.
Birliğin beklediği yerde. (Gölgesini geride bırakmış..) Sevgili vardı…

Neşeyle üflerdi kamışı. Ellerinde piyanonun siyah beyaz tuşları. Bir şiirken davullu zurnalı…
Bazen de sessizleştiğinde şiir.. “Bitti” diyemezsin, bendeki hissi bitmeden.. Bitmez ki!

Sade ve dolaysız, yaşlı ve yaşsız.. Zamansız…
Mırıldanıyor içim.. İçin için…
Doğanla arkadaşken semada, denizle eşken karada, zarif bir desen bırakarak ardında.. Hey! Nereye gidilir böyle, canan olmasa?
Can yaşar, canan yaşatır, arada hikayeler yazılırmış ya.. Okudu hallendi insan da, kuş da, yunus da…

Hayran!..

Ey türbesinin kirecini kendi karan insan. Yaktığı ateşin etrafında döner de atlamaz mı içine?
Atlayış,, tütüverdi buram buram.. Ve “muhabbettir” dediler yandıran. Kendinden başkasını, kendi gibi…

İşte bir esinti, geldi, geçiyor. Bir orak, kalktı biçiyor.. Kadim bir yara, acıyor!
Bilirsin ki alışacaklar bizsizliğe de kuşaklar, ağaçlar, dağlar taşlar.. Öyle.
Ölümle yaşam içiçe.. Hatırlatıyor..
Dost!
Huu
Lütfen uzat, kısa kaldı ipin ucu…

(Eşsiz insan ve yol arkadaşı, ressam, müzisyen, şair, heykeltraş… adı güzel kendi güzel, sevgili Hüseyin Ertunç’un kıymetli anısına.. Ruhuna el Fatiha… Geride kalanlara da selamla..)

“…O zaman vardır. / Zaman da vardır O da. Var olmuş çok sevindirmiş…” (hüseyin)

Musa Dede / GÖLGENİN HAKİKATİ