İnat etti anne oldu

İnsan kaynakları uzmanı Meral Aslankaya’nın (37) anne olma öyküsünü dinlerken ben yoruldum. Yaşadıklarını varın siz düşünün… Eşi kimyager Emrah Aslankaya (38) ile tek hayali çocuk sahibi olmaktı. Onu, ne negatif test sonuçları ne de hayatını ciddi riske sokan dış gebelikler durdurdu. İşte kendi ağzından Aslankaya’nın anne olma öyküsü:
“Eşimle 2004’te evlendik, bana kalsa hemen bebek istiyordum. Kendimi bildim bileli çocukları çok severim, hayalim üç çocuktu. Eşimse iki yıl gezelim, sonra sıra bebeğe gelir diyordu. İki yılın sonunda doğum kontrolünü bırakınça hemen hamile kaldım. Ama bebek rahime değil, tüplere yerleşmiş yani dış gebelikmiş. Çok kan kaybettim, ölümden döndüm. Arkasından bir dış gebelik daha geldi. İki dış gebelikten sonra üçüncüsünün de dış gebelik olma riski yüzde 70’in üzerindeymiş, tüp bebek yapmam önerildi.

RAHİM AĞZINA YERLEŞTİ

Bahçeci Umut Tüp Bebek Merkezi’nde tedaviye başladık. Yumurtalıklarım dış gebeliğe müdahale edilirken zarar görmüştü. İlk tüp bebek denemesinde hamile kalamadım. Çünkü embriyolar kaliteli değildi. İkincide de hamilelik gerçekleşmedi. Rahimde kan akışını hızlandırdığı söylendiği için akupunktura başladım. Üçüncü tüp bebek denemesinde de haber kötüydü. Tüplerden rahime geçen sıvının embriyoları bozduğu gerekçesiyle tüplerinin kapatılmasını önerdi doktorlar. Operasyon planlanırken normal yolla hamile kaldım. Bebek yine rahim yerine tüplere tutunmuştu. Hem kürtaj yapıldı hem de tüpler kapatıldı. Dördüncü tüp bebek denemesinde bu kez hamile kaldım. Gebeliği işaret eden laboratuvar değerleri o kadar yüksekti ki ikiz olabileceğini düşündük. Fakat şiddetli kanamalar başladı, kontrolde anlaşıldı ki bir kez daha dış gebelik yaşıyorum. Tüpler kapatılmıştı ama bebek bu kez rahim ağzına yerleşmişti. Bu çok ender olan ve çok riskli bir durumdu. Neyse ki ameliyata gerek kalmadan kendiliğinden düştü.
Bu arada daha kaliteli yumurta için eşimle diyetisyen desteği almaya başladık. Beşinci tüp bebek tedavisinde bebek ilk kez rahime yerleşti. Kalp atışını duyduğumda yaşadığım duyguyu anlatamam size. Ama bebek sadece iki buçuk ay yaşadı ve kalbi durdu. Bu arada pankreatit (pankreas ihtihabı) geçirdim. Yılmadım altıncı tüp bebek tedavisine başladık. Yumurtalar büyümedi. Yedinci deneme de yüz güldürmedi. Yine akupunktura gittim. Soğan kürleri yaptım. Ne duyduysam denedim. Yedinci tüp bebek denemesinde embriyolar dondurularak saklandı. Bir ay sonra rahime transfer edildi. Kimyasal gebelik oldu ama ilerlemedi. Sekizinci tüp bebek denemesinde de kimyasal gebelik yaşadım. Dokuzuncu denemede hamilelik negatifti. Onuncu denemede, hamilelik testleri pozitifti. Fakat şiddetli ağrılarım vardı, hastanede anlaşıldı ki yine dış gebelik yaşıyorum. Bu kez kapatılan tüplerin dibine tutunmuş embriyolar.

EVLATLIK İÇİN BAŞVURDUK

Eşim, “Artık yeter, denemeyeceğiz” dedi. Ben de “Evlat edinirsek vazgeçerim”... dedim. İlk kez bu fikri kabul etti, evlat edinmek için başvurduk. Çocuk felcinden ötürü sol bacağım hafif aksıyor. Engelim nedeniyle evlat edinemeyeceğimiz söylendi. Tüm bu süreçte canımı çok yakan olaylardan biridir. Sultanahmet’ten evimizin olduğu Pendik’e gidene kadar ağladım.
 “Menopoza kadar denemeye devam” dedim. 11’inci tüp bebek denemesi yaptık. Evet, dokuzuncu kez hamile kaldım. Test “hamilesin” diyordu ama ben “Yaşasın” diyemedim. Çünkü bebeğin kesesini görmek, riskli iki buçuk ayı atlatmak lazımdı. Üç ay kanamalarım oldu. Yakınlarıma hamile olduğumu üç ay sonra söyledim. Bebeğimin sesini duyana kadarsa hiç emin olamadım. Ali Onur’u ilk kucağıma aldığımda ağladım. Hala eşimle oğlumuza bakıp, “Bu bizim mi?” diye soruyoruz. Orada mı? var mı? gerçekten diye gece kalkıp yatağına bakıyoruz...