Yetişkin olmayı başarmak

Zor bir çocuktum. Okuldan gelmişim, önlüğümü çıkardığım gibi koltuğa oturup Gırgır’ın yeni sayısını elime almışım. Konuşma balonlarını heceleyerek okumaya çalışıyorum. Annem arkadaşı ile çay içiyor:
Annem: İşte Emelcim, ondan gelemedik dün akşam. Evde olsak kesin gelecektik, biz de istiyorduk ama…
Ben: Emel Teyze annem yalan söylüyor, biz dün akşam evdeydik ama annem babama, “Boşver gitmeyelim” dedi.
Sonrasında gayet net hatırladığım şey, annemim henüz bitirmediğim Gırgır’ın yeni sayısını burup popoma popoma vurması. Ve benim buruşan Gırgır’ı elimle ütüleyip okumaya devam etmem. Zor bir çocuktum…
Atahan: Anne, Banu beni doğum gününe davet etmeyecekmiş. Seni çağırmıycam dedi bana. İçime oturdu anne…
Sarhan: Hah! Yandık şimdi! Oğlum söyleme annene şöyle şeyler yahu!
Ben: Bi saniye bi saniye, Sarhan sen bi sus iki dakka. Oğlum gel bakim yanıma. Şimdi yarın gidip Banu’ya diyorsun ki…
Sarhan: Mehtap karışma, çocuklar kendi aralarında hallederler.
Ben: Ben sana az evvel “SUS” derken hatırlıyorum kendimi. Yoksa rüya mıydı? Atahan yarın Banu’ya gidip diyorsun ki; “Annem bana süper bir doğum günü partisi yapacak ve ben kızlardan bir tek seni çağırmıycam. Ama Sertab onur konuğu olacak.”
Sarhan: Yazıklar olsun, eşek kadar kadınsın, küçücük çocuklarla uğraşıyorsun. Deme oğlum öyle bir şey. Ayıp ya!
Ben: Hadi ordan! Elin kızı benim çocuğumu dışlayınca ayıp değil, ben çocuğuma taktik verince mi ayıp? Sen beni dinle oğlum. Ben de bir zamanlar Banu’ydum. De ki “seni çağırmıycam çünkü saçların çok çirkin” de.
Sarhan: Psikopatsın sen! Deme oğlum öyle bir şey. Arkadaşın sana kızıp öyle demiştir. Sonra fikrini değiştirir.
Ben: Sarhan bak benle zıtlaşma, hırpalarım seni.
Sarhan: O zaman ben de seni anneme söylerim, o da seni hırpalar! Nasıl? Anlatayım mı anneme evde yemekler nasıl çöpe gidiyor, meyveler yenmediği için küfleniyor. Gelsin saatlerce konuşsun sana “oğlumun paraları çöpe gidiyor” diye. İster misin? Madem anneler çözüyor çocukların problemlerini…
Çocuk küçükken en büyük sıkıntısı, “sebzesini yedi mi, uykusunu aldı mı, kakasını yaptı mı?” olan anne, çocuğu altı yaşını geçtiği anda adaptasyon problemi yaşıyor. Çocuğun arkadaşları ile ilişkisi, grup içindeki yeri, dersleri derken bir bakıyorsun olay kontrolünden çıkmış. Ve senin gözünün içine baktığın yavrun, yan sınıftaki haşarı oğlandan tekme yemiş ya da en sevdiği arkadaşı artık onu sevmediğine karar vermiş. Yedi yaşındaki minik insan, morali bozuk bir şekilde eve geliyor. Sana sarılıp “anne” diyor, “içime oturdu”. Ve senin o noktada yetişkin olmayı başarman lazım. “Peki oğlum bu olan sana kendini nasıl hissettirdi?” falan... Hadi canım sen de!