Düşerken bile fark yaratırım

Önce şunu söyleyeyim,
Allahtan “protez” yok, yoksa sırtımdan çıkmışlardı, bu kesin. Bununla birlikte acaba bir protez tampon vazifesi görür müydü, onu da bilmiyorum. Yalnız düşerken kaldırıma göğüsle girip sonra etraftakilerin şaşkın bakışları altında önce aahhhh! diye bağırıp sonra nörolojik bir vaka gibi kahkahalarla gülmek ancak benim yapacağım bir iştir. Gülüyorum ama güldükçe acıyor.
Akşam, hastanenin acilinde:
Ben: Ehihehe, ahahaha, ahhh! Galiba kaburgamı kırdım ama çok komikti!
Doktor: Bu kadar eğleniyorsanız kırmamışınızdır, merak etmeyin.
Ben: Ehihehe, yok yok bişi oldu kesin çok acıyo, ehehe, ahh!
Doktor: Buyrun bir bakalım önce.
Ben: Ehehe, evet, orası, ahh!, Eehihehehe, rezalet ya!
Doktor: Kırmışsınız evet!
Sarhan: Hadi ya! Ciddi mi? Kırılmış mı?
Doktor: Kırık, kesin. Röntgen de çekelim isterseniz ama bence gerek yok.
Ben: Çekelim yav! Elimde kanıt olsun.
* * *
Bu arada, kırık kaburga çok can sıkıcı bir şey sevgili okur. Evde benim dışımda herkes travmatik.
Ben: Ay, ay, ay çok fena, ehehehie.
Sarhan: Niye gülüyorsun alık alık? Kaburgandaki kırık kemik karaciğerine batamadı diye beynine mi batıyor, n’oluyor anlamıyorum ki? Niye kırık tarafının üzerine yatmaya çalışıyorsun Mehtap?
Ben: Bak üstüme gelme Sarhan! Kaburgam kırık, göğsüm morardı. Yarın gider bir karakola “kocam dövüyor” derim. Yaparım!
Sarhan: Hastasın sen, valla hastasın.
Ben: Ehehehe, ahh! Hastayım evet, ehehe, dönemiyorum bi yardım et, ehehi.
Sevgili okur, bu yazı bir amaca hizmet etsin bari (ilk defa bir yerimi kırıyorum, çok heyecanlıyım, o yüzden dağıttım konuyu). Al sana sözün özü: Düşerken göğüs kafesinizle değil elinizle tutunun. Aksi takdirde nefes alırken bile acıyor yemin ederim. Ha, bir de! En zavallı halinizde dahi siz gülecek gücü kendinizde bulabiliyorken bunu “alık” bulan bir adamla evliyseniz, boşayın gitsin! Bu
ne ya!