Mehmet Y. Yılmaz

İrem Derici’nin “istersem bir erkeği on günde kendime âşık ederim” dediğini Ertuğrul Özkök’ün köşesinden öğrendim. Ertuğrul, ‘şarkıcı Hatice’nin de şöyle dediğini aktarıyor: “İstersem bir erkeği bir haftada kendime âşık ederim.” Belli ki bu konuda bir yarış var ve bu yarışın olası objelerinden biri olarak konu ilgimi çekti...

Hayır, megaloman değilim. Yarışın objesi olma durumum şöyle: ‘Bir erkek’ tanımına uyuyorum ve bu cennet vatanımızda 41 milyon 59 bin 75 erkek yaşıyor. Bunların yarısı 17 yaşın altında, ‘çocuk’ sayılıyor. Demek ki ‘bir erkek’ kategorisinde ‘yarışmacı’ olarak aşağı yukarı 21 milyon kişiyiz. Ve hayır, heteroseksüel olmayan erkekleri yok saymıyorum, sadece ‘latan’ ya da ‘açık’ kaç kişi olduklarını bilmiyorum.
Söz konusu iddiayı ortaya atan genç kadınların fotoğraflarına da baktım haliyle. İkisi de hoş, bazılarımızın güzel de bulacağı kadınlar.
Konuyla doğrudan ilgili değil ama magazin servislerindeki arkadaşlarıma şunu söylemeliyim ki bir şöhretin isminden söz ederken, adının önüne ne iş yaptığını yazmak zorunda kalıyorsanız o haberi değerlendirirken iki kere düşünün.
‘Şarkıcı Hatice’ örneğinden yola çıkacak olursak: Bu hanım o kadar da önemli bir şahsiyet sayılmamalı.
Nükhet Duru, Nilüfer, Muazzez Ersoy, Aleyna Tilki, İrem Derici, Demet Akalın filan söz konusu olduğunda isimlerinin başına bir sıfat yazmak zorunda hissediyor musunuz?
Hissetmiyorsunuz çünkü isimlerini yazmak yetiyor. Eğer yazmak gereğini hissediyorsanız size demeç veren o kadar da önemli birisi değil demektir, sözlerinin değeri de o zaman öyle ölçülmelidir.

Tekrar yarışa dönecek olursak: Önce bu konudaki bilimsel tespitlere bir göz atalım.

Geçen hafta okuduğum iki röportajda da benzer bir vurgu vardı. Çağla Şıkel, “Aşk olursa ne âlâ, olmaz ise Mualla” diyordu; Nilüfer ise “Aşk hayatım sıfır. Hayatımda bir erkek olmasını hayal bile edemiyorum. Kimseyi çekemem artık”... Peki ne oldu da bu kadınlar aşka küstü?

Çağla Şıkel, ki kendisi Posta’daki meslektaşımız Oya Çınar’a göre “10 parmağında 10 marifet olanlardan” diye tanımlanıyormuş, “Aşk olursa ne âlâ, olmaz ise Mualla” dedi.
Aynı hafta sonu bizim gazetede Cengiz Semercioğlu’na konuşan Nilüfer de “Aşk hayatım sıfır. Hayatımda bir erkek olmasını hayal bile edemiyorum. Kimseyi çekemem artık. Âşık olup öteki mememi de kaybedemem, bir tane yeter” diye anlatıyor. Bir tarafta ‘10 parmağında 10 marifet olan’ sunucu-manken-oyuncu var, diğer tarafta bence Türkiye’nin gelmiş geçmiş en iyi beş kadın şarkıcısından biri! Aşka ‘illallah’ demişler. Birincisi olsa da olur, olmasa da olur havasında; diğeri ‘aman evlerden ırak’ tutumunda.

 *  *  *

Sanıyorum işin sırrı, Nilüfer’in “Kimseyi çekemem artık” sözlerinde saklı. Aşk birine katlanmak mıdır? Yoksa normal şartlarda ‘katlanamayacağınız’ tavır, tutum ve düşünceleri ‘çok çekici’ buluyor olmak mıdır? Bence ikincisi olmalı!

Geçen hafta bu sayfada, Bodrum’da bir mekânda canlı müziğin 03.00’e kadar sürdüğünü, yetkili mercilere iletilen şikâyetlere rağmen bunun bir türlü engellenemediğini yazmıştım. Eğer bu amaçla rüşvet alınıyorsa mahalle sakinlerine pay dağıtılmasını rica etmiştim! Bodrum Belediye Başkanı, yazım üzerine, bu konuda attığı adımları belgelemek yerine, benim orada olacağım tarihlere karar vermeyi tercih etmiş. Haliyle benim de diyeceklerim var.

Öğrendiğime göre ben yaşlanmıyor, ihtiyarlıyormuşum.
Bu teşhis, Bodrum Belediye Başkanı Mehmet Kocadon’a ait.
Bir basın toplantısında dile getirmiş.
Arkadaş aklınca espri yapıyor.
Bana bu teşhisin konulmasının nedeni, geçen hafta bu sayfada yayımlanan yazım.
Bodrum Bitez’de, bir mekânda canlı müziğin gece saat 02.30-03.00’e kadar sürdüğüne dikkat çekerek, bunun nasıl olabildiğini sormuştum.
Bu amaçla bir rüşvet alınıyorsa, bundan biz mahalle sakinlerinin de payına düşenin dağıtılmasını istemiştim.

Bir süre önce ayrılan ünlü çiftimizle ilgili bir haber okudum. Adamın evlenme teklif ettiği, kadının ‘düşünmek için süre istediği’ yazıyordu. Böyle bir süre isteniyorsa bir ‘mantık evliliği’ yapılacak demektir. Oysa ben bu meselede karar verirken kalbin sesinin dinlenmesinden yanayım.

Magazin âlemimizin gözde çiftlerinden biriyken ‘kıskançlık’ nedeniyle ayrıldıkları ileri sürülen bir çiftimizden erkek olanı, eski sevgilisine ‘evlenme’ teklifinde bulunmuş.

Kızın bu teklifi ‘düşünmek için’ bir süre istediği de ‘iyi haber alan çevreler’ tarafından ileri sürülüyordu.

Bu ‘iyi haber alan çevreler’ meselesi benim gazete okumaya başladığım yıllarda, ki bu okumayı söktüğüm zamana rastlıyor, gazete haberlerinde çokça rastlanan bir şeydi.

Daha sonra, gazeteciliğimin ilk yıllarında da bu kalıbın kullanıldığını hatırlıyorum. Sonra giderek unutuldu ama onların verdiği haberler gazetelerde yayımlanmaya devam ediyor.

Ve hep merak etmişimdir; bu iyi haber alan çevreler gazeteci olsalardı kendi kişisel gelişimleri açısından daha doğru bir seçimde bulunmuş olmazlar mıydı?

 

Neyse, mesleki tartışmayı bir kenara koyalım; iyi haber alan çevrelerin bu haberi, eski çiftin erkek olanı tarafından yalanlandı.

Çift ayrılık haberlerini Instagram’da anneleriyle birer fotoğraflarını paylaşarak ‘zımnen’ doğrulamıştı.

Eve gelen ve altında ‘Center of International Confusing Systems’ yazan davetiyede, tanıtım amacıyla evden alınıp bu kuruma götürüleceğim yazıyordu. Makinelerin başında oturup düğmelere basarak dünyayı karıştıran insanların çalıştığı merkeze girdim, Türkiye masasını da gördüm. İşte izlenimlerim...

Kapıyı açıp daireme girdiğimde yerde, kapının altından atılmış bir zarf buldum.
Üzerinde sadece ismimin yazılı olduğu, beyaz bir zarf.
Zarfın beyazlığı insanın içine bir rahatlık veriyor tabii. Devlet tebligatları, ki bunlar benim mesleğimi yapanlara genellikle savcıdan geliyor, acayip bir rengi olan bir zarfın içinde oluyor.
Bunlara sarı zarf deniyor ama sarıyla alakası yok, kahverengi desem hiç değil. Daha çok yıkanmamış çocuk bezini çağrıştırıyor.

Zarfı elime alırken bunun bir davetiye olmadığının da bilincindeydim.
Artık memleketimizin davetiye alışkanlıkları da değişti.

Çin Seddi’nin Çin’de olabileceğini tahmin ettiği halde altında bir tuzak arayan genç kadın tekil bir örnek değil. Aslında o, hepimizin bir özeti...

Çin Seddi’nin nerede olduğunu bilemeyince, ‘rezil oldum’ diye utanıp bir köşeye saklanacağına, bir de video çekip sosyal medyada millete atarlanan genç kadın, günümüz Türkiye’sinin bir özeti aslında.
Sadece Türkiye için değil hatta, bütün Ortadoğu için bir ‘örnek olay’ diye de bakabiliriz.
Bu genç kadının düşüncelerine ve davranışlarına hâkim olan temel içgüdü kuşku duymak.
Ama bu kuşku ‘merak’la beslenmiyor, ondan doğmuyor.
Öyle olsa, kuşkuculuk iyi bir şeydir. Yeni şeyler öğrenmesine, sorgulamasına, soru sormasına, yanıt aramasına neden olur. Kısacası insanı geliştirici bir etki yapar.

Bunun için onunla 10 dakika konuşmak yeterli midir? “Yetersizdir” diyenlere soruyorum, “Onu gerçekten iyi tanıyorum” cümlesini kurabilmeniz için sizce ne kadar süredir iletişim içinde olmalısınız? Altı ay? Bir yıl? Yedi yıl? 10 yıl? Daha az? Daha fazla? Gelin biraz düşünelim...

Toru Okada’yı tanıyanımız azdır. “Bunu nereden biliyorsun” diye sormayın, iddiaya gireriz, kaybedersiniz.

Toru Okada, Haruki Murakami’nin muhteşem romanı ‘Zemberekkuşu’nun Güncesi’nin başkahramanı (Doğan Kitap, çeviren: Nihal Önol).

Bir avukatlık bürosunda çalışırken işsiz kalıyor ve günlerini çoğunlukla evinde geçirmeye başlıyor.

Romanın hemen başında, mutfakta yemek pişirirken evdeki telefon çalıyor ve o güne kadar hiç tanımadığı, sesini hiç duymadığı bir kadın, daha telefonu açar açmaz, “Bana 10 dakikanı ayır” diyor.

Toru Okada, yanlış arandığını düşünüp kadına “Kiminle görüşmek istemiştiniz” diye soruyor ve “Seninle tabii” yanıtını alıyor.

Kadın 10 dakika telefonda konuşabilirlerse birbirlerini daha iyi anlayacaklarını söylüyor.

Ve romanın çarkları böylece dönmeye başlıyor. Devamını anlatacak değilim. İlgilenenler romanı okuyacak ve bu önerimle ilgilendiklerine pişman olmayacaklardır diye düşünüyorum.

Dr. Mehmet Öz’ün Hürriyet Pazar’daki söyleşisinde bir yere takıldım. Sevgilimizin içinde yedi yılda bayatlayan hormonlar nedeniyle beliriveren yeni kadına/erkeğe yeniden âşık olmaya çalışmanın nasıl bir süreç olabileceğini anlamaya uğraştım. Düşündüm taşındım, eski defterleri karıştırdım; ‘aşk saklambacı’na vardım.

Geçen hafta Hürriyet Pazar’da, İpek İzci’nin Dr. Mehmet Öz’le yaptığı söyleşiyi okudum.
Brokoli yemek zorunda olduğumu, taze meyve suyu içerken bir shot bardağını aşmamam gerektiğini, arada sırada oruç tutar gibi açlık kürleri yapmak gerektiğini filan biliyorum. Ama evlenince hormonlarımızın yenilendiğini, bu yeniliğin vadesinin yedi yılı ancak bulduğunu, bu sürenin sonunda aşkımızın da hitama ereceğini bilmiyordum; bu söyleşiden öğrendim.
Doktor bey, yedi yılın sonunda aynı insanın içindeki yeni insana yeniden âşık olmanın yolunu aramamız gerektiğini söylüyor. Bu durumda bizim de içimizde hormonal değişikliklerle yeni bir tip belireceğine göre, sevdiceğimizin de içimizdeki bu yeni insana özel bir ilgi göstermesi gerekiyor olmalı. İki değişkenli, çok bilinmeyenli bir denklem.


Doktorun bu sözlerinin bende yarattığı kafa karışıklığını aşabilmek için iki duble viski içmem gerekti; yaklaşık 500 kalori aldım!
Ama öte yandan, beyinsel aktivitenin daha fazla kalori tükettiğini de biliyorum. Bu sözlerin içindeki gizli anlamı kavrayabilmek için harcadığım beyinsel enerjinin bunu dengelemiş olduğunu ümit etmek istiyorum.