Yeraltındaki şehir

Kentin caddelerinin geniş kaldırımlarında yürüyen insanları az görüyoruz ama yeraltındaki metroya indiğimizde vagonların dolu olduğuna şahit oluyoruz...

Yukarıda maskesiz bir hayat yaşanıyor...

Sanki pandemi hiç yokmuş gibi...

Yeraltına indiğimizde herkesin maskeli olduğunu görüyoruz, meğer metroda maske takmak zorunlu imiş...

*

Paris’teki ünlü alışveriş merkezleri de eskisi gibi kalabalık değil...

Pandemi öncesi alışveriş merkezlerinde çok sayıda Arap turiste rastlıyorduk, şimdi yok gibiler...

Her yerde Uzak Doğulu ve Çinliler...

Şanzelize Caddesi’ndeki ünlü markalara ait mağazaların, müzelerin ve restoranların önlerindeki kuyruklarda yine sadece Çinliler ve Avrupa’nın diğer ülkelerinden gelen turistler...

*

Pandemi kurallarının her geçen gün askıya alınmasıyla dünya yeniden köye dönüşüyor gibi...

Yeni dünya diyenlere inat hiçbir şey değişmeyecek ve her şey eskisi gibi devam edecek...

*

Paris’te yaşayan Lübnan asıllı ünlü yazar Amin Maalouf ile yapılan bir röportajda söyledikleri aklımıza düşüyor...

Ütopik olanın sınırlarının belirsizleştiği dünyada, tarihin sayaçlarının sıfırlandığına dikkat çeken Maalouf demişti ki:

Her insanın, her grubun, her milletin daha geniş bir tarih içinde kendine özgü bir hikâyesi olsa bile, sadece tek bir insanlık macerası olduğuna inanıyorum!

*

Ne kadar da doğru söylemiş...

Bir ömrün üçte biri yeraltında geçiyor...

Evden işe gidip gelerek hayatı tüketen büyük kalabalıkların kentin yukarısında yaşanan lüks hayattan haberi bile yok...

Belki de aylarca caddelerinde yürümemişler...

Lüks marketlere, restoranlara, kafelerine uğramamışlar...

Ve müzelerine, kitapçılarına...

Paris’te günlük hayata dair gözlemlerimiz çarşamba günkü yazımızda...