Buzlar çözülürken

İnsanoğlunun kaç asırlık bir alışkanlığıdır?

Kimse bilmiyor...

“Kahramanlar savaşlardan çıkar” anlayışına inat barış diyenler sürekli kaybediyor...

Savaşlar, göçler, açlık hiç değişmiyor...

Yemen’de 85 bin çocuk açlıktan ölmüş...

Neden?

S.Arabistan’ın uyguladığı abluka yüzünden...

*

Dünya Gıda Örgütü ‘Çocukları Koruyun’ diyor...

Zengin ülkelerden bağış toplamaya çalışıyor...

5 yaşın altında olan 85 bin çocuğun gıda yetersizliğinden ölebileceğini iki yıl önce uyarmıştı...

BM ise 14 milyon Yemenlinin açlık tehlikesiyle karşı karşıya olduğunu açıklamıştı...

Açıklanıyor ama gereken yapılmıyor...

*

Afrika, Ortadoğu ve Asya ülkelerindeki açlık gittikçe yaygınlaşıyor...

Virüs gibi...

Aşısı ise tarım...

İklim değişikliğiyle yaşanan kuraklık dünyanın her yerinde toprağı tehdit ediyor...

Kutuplarda bile buzlar eriyor...

Ve insanın içindeki buzdağına dönüşen hırsı hiç erimiyor!

*

İklim değişikliğiyle başlayan tarımdaki kriz Batı ülkelerini de etkiliyor...

Karantina günlerinde kapitalizmin kapalı olan tüketim adreslerinde çalışan kesim aç ve işsiz kalınca gıda bankaların önlerinde kuyruklarda bekliyor...

Londra, New York, Paris gibi şehirlerde yaşananlara dair haberleri okuyor ve seyrediyoruz...

Kısacası, buzlar çözülüyor ve toprak, deniz bereketini kaybediyor...

Romanya’nın bir kentindeki sokaklarda dilenen yaşlı bir kadın şarkılar söylüyor...

Ve yaşadığı dramı özetliyor:

İnsana güvenmeyin!

*

“Benim de bir annem vardı, şimdi onun hasretiyle yaşıyorum” diyerek sokaklara terk edilişine isyan edercesine kendi şarkısını söylüyor:

Benim çocuklarım gibi sizi sokağa atmasın

Annemin yanına gitmek için Allah’a dua ediyorum

Yine de Allah’a yalvarıyorum çocuklarıma uzun ömür versin diye.

Onlar da anne ve baba olacaklar

Benim gibi sokağa atılmasınlar

Hayat çok zor eğer annen yoksa

Sokaklar ayaz, çöpteki ekmekler buz gibi...

*

Yaşlı dilenci kadının şarkısı içimizdeki buzdağlarını eritiyor...

Susuyoruz...

Yemen’de açlıktan ölen çocukları, göç yolunda ölenleri, denizlerde boğulanları, savaşlarda yitip giden hayatları, aç ve işsiz kalanları hiç konuşmuyoruz...

Yaşanmamış gibi yaşıyoruz işte...

Sokaklar ayaz, çöpteki ekmekler buz gibi...

Ve çözülmesini bekliyor sayısız insan...