Gelin geçmişimizle kendimiz hesaplaşalım…

Toplumlar heyecanlanıp ayağa kalkınca, gözü hiçbir şey görmez.          �

Fransa’nın son yaklaşımı, toplumun bir kesimini ayağa kaldırdı. Kılıçlar çekildi ve Paris'e doğru yola çıkmak üzere hazırlandık. Allahtan Başbakan soğukkanlı bir davranış sergiledi de heyecanlar bir oranda yatıştı. En azından şimdilik öyle gibi görünüyor.

Peki, 2015 yılına kadar hep böyle mi devam edeceğiz?          �

2015 yılı, Ermeniler için çok önemli. “Soykırım” iddialarının bütün dünya tarafından kabul edilmesi ve Türkiye'nin cezalandırılması için hedef aldıkları tarihtir. Bu hedefe varabilmek için de ellerinden geleni yapacaklardır.           �

Biz  ne yapacağız?          �

Tehditler ederek, elçileri çekerek, ambargolar koyarak, bağırıp çağırarak, başkalarını korkutmanın çok güç olduğunu artık anladık.          �

Buna karşılık, “Soykırım” iddiaları karşısında dik durmaktan ve kendimize güvenerek yolumuza devam etmekten başka çaremiz yok. Bunu gerçekleştirmenin tek yolu da 1915 olaylarının ne olduğunu anlayabilmekten geçiyor.           �

Halen bilmiyoruz.Toplumun büyük bir bölümü, 1915'lerde ne yaşandığının farkında değil.       �

Ne “Soykırım” iddiası ne de “Hiçbir şey olmadığı ve asıl Ermenilerin bizi kestiği” yolundaki görüşleri bir yana bırakıp, 100 yıl önce neler olduğunu öğrenelim.          �

Bu sözleri duyanlarımız, hemen "Kardeşim soykırımı bize kabul mü ettireceksiniz!" diye ayağa kalkıyorlar.          �

Hayır, arkadaşlar. Herşeyden önce ne olduğunu öğrenelim yeter. O zaman çok daha sağlam bir zeminde durabiliriz. Bugüne kadar sadece HAYIR dedik. Üstelik neler yaşandığı konusunda bilgimiz olmadan, resmi yetkililerin dediklerini dinlemekle yetinip bir fikir sahibi olmaya çalıştık.          �

İktidarlar da hep aynı çizgide yürüdüler. HAYIR  demenin ötesine geçmediler. Başka hiçbir yaklaşım denemediler. Sadece  HAYIR diyerek işte bu günlere geldik.

Bu şekilde kendi kendimizi mahkum ettirdiğimizin farkında değiliz. “Soykırım” tuzağına düşmemize çok az kaldı.

İşte bundan dolayı, gelin geçmişimizle hesaplaşalım diyorum.

UEFA SOPASI BİZE ŞİKE DERSİ VERDİ !          �

Bugün son karar alınacak ve tartışmalar bitecek.          �

Çok sıkıldık ve birbirimizi çok hırpaladık.          �

Ne kadar acı olursa olsun, bunların sonunda birşey öğrendik:           �

Şikenin şüphesi dahi cezalandırılır. Kimse de bu yola gittiği taktirde kendini kurtaramaz.          �

Ne yazık ki bu gerçeği kendi kendimize değil, UEFA'nın sopası sonucunda öğrendik.           �

Artık eski uygulamalar olmayacak.           �

Artık spor mafyası insanlarımızı aldatamayacak.          �

Artık "Teşvik primi" adı altında gizli rüşvet veya şike parası verilmeyecek.          �

Keşke bu doğruları kendi kendimize bulmuş ve yıllardan beri de uyguluyor olsaydık. Aksine, gözümüzü kapattık ve birçok şeyi görmezden geldik. Kendi kendimizi aldattık. Renk aşkı adı altında pislikleri halının altına ittik.

GS HİÇBİR ZAMAN FB’NİN KÜME DÜŞMESİNİ İSTEYEMEZ          �

Bütün bu kargaşa içinde benim en tehlikeli bulduğum gelişme, şike olayının giderek bir FB-GS çekişmesine dönmesidir. Karşılıklı yanlış anlamalar, farklı anlamlara çekilen demeçler ve bugün gelinilen noktaya bakın... Sanki GS, elinden geldiğince FB'nin küme düşmesi için çaba harcıyormuş gibi bir hava yaratılmaya çalışılıyor.          �

Yapmayın bunu... Böyle devam ederse, bir süre sonra stadlar dahi kana bulunabilir. Büyük kargaşa çıkar.          �

Şu kadarını çok iyi biliyorum: 

Başta Ünal Aysal  olmak üzere ne GS  yönetimi ne de aklı başında GS'liler, FB'nin küme düşmesini ister. Unutmayalım ki FB rekabeti olmadan,  FB  olmadan GS'nin şampiyonluğu dahi değersiz kalır.          �

Yine unutmayalım ki GS olmadan da FB'nin değeri yarı yarıya düşer. Rekabet olmayınca da ne ligin tadı kalır ne de milyar dolarlık futbol şölenine ilgi kalır.          �

Bu gerçeğin unutulmaması gerekir.

ALİYEV 'DEN HİÇ SES ÇIKMADI (!)          �

Benim de dikkatimi çekmemişti, dün Taha Akyol değinince hatırladım.          �

Can dostumuz, Azerbeycan lideri  Aliyev'den, Fransa'daki gelişmeler sürecinde nedense hiç ses çıkmadı.          �

Neden?          �

Azeri kardeşlerimiz olsun, Dışişleri Bakanlığı olsun, değerli açıklamalar yaptılar. Ancak  Aliyev kükremedikçe diğerlerinin hesabı okunmaz. Nitekim de öyle oldu. Türkiye, bu mücadelede yine yanlız kalıverdi.          �

Böyle bir desteği beklemek hakkımız değil mi?

Bize Ermenistan ile protokolleri son dakika da iptal ettiren Azerbeycan idi. Protokoller hayatta kalsaydı ne Fransız Parlamentosu ne de Senato'sundan böyle bir yasa geçebilirdi.          �

Türkiye, protokollerin iptaline giderek son derece önemli bir dostluk ve dayanışma örneği verdi. Türk Dışişleri Bakanlığı olsun, Başbakanlık olsun hiç ses çıkarmıyorlar ve görmezden geliyorlar. Kamuoyu ise bu soruyu soruyor: Aliyev nerede?          �

Dost isek, kardeş isek bu desteği görmemiz gerekmez miydi?          �

Kimseler alınmasın ve kırılmasın. Azeriler ne kadar kırılgan ve ne kadar duyarlıysalar; biz de o kadar kırılgan ve duygusal bir toplumuzdur.