Demir Perde çökünce Türkiye kazanmıştı

Orta Doğu’ da yaşananları heyecan içinde izliyorum.

          �

Aynı hisleri 1990’larda da hissetmiştim.

          �

Soğuk savaşın sonuna gelinmiş ve birden bire 1989 yılının 9 Kasım günü Berlin’i ikiye bölen Demir Perde çöküvermişti.

          �

Gözlerime inanamıyordum.

          �

45 yıldır, dünya dengelerini oluşturan ve hiçbir zaman yıkılamaz denen Duvar, TV ekranlarının önünde yerle bir oluyor, yüzbinlerce Doğu Alman, Batı Almanya’ya geçiyordu.

          �

Bu manzara öylesine çarpıcıydı ki, uzun süre rüya görüyorum sandım.

          �

O dönemlerde  Brüksel’deki NATO merkezinde Amerikalılar veya Almanların verdikleri brifinglerin tek değişmeyen sloganı şöyleydi:

          �

“...Dünyada herşey olabilir, ancak Doğu ve Batı Almanya bir daha birleşemez...”

          �

Oysa, Doğu ve Batı Berlin gözlerimizin önünde birleşiyordu.

Açıkça bir halk ayaklanması izledik .

Bir fiske ile domino taşları ardı ardına devrildi.

Arka arkaya Varşova Paktı üyeleri ayrıldılar ve Avrupa’daki tüm sistem  çöktü...

O yetmedi, Sovyetler Birliği dağıldı.

DÜZEN YIKILINCA DEĞERİMİZ DÜŞECEK SANDIK , OYSA...

Binlerce nükleer başlık ve dev ordulara dayanılarak kurulan dehşet dengesi hiçbir işe yaramadı. Aslında o düzenin ne kadar suni olduğu ve uzun süre sürdürülemeyeceği belliydi

Nitekim, ne zaman geleceği belli olmayan bir anda, bir kıvılcım herşeyin yıkılmasına neden oldu.

Yeni bir düzen kuruldu.

Bu yeni düzende,Türkiye’nin Soğuk Savaş’taki stratejik öneminin azalacağı, Türk Silahlı Kuvvetleri’nin uluslararası dengelerdeki etkinliğinin kaybolacağı sanıldı.

Oysa tam aksi oldu.

Türkiye’nin değeri daha da arttı.

Biz ne kadar beğenmesek dahi, istikrarı, demokrasisi ve ekonomisiyle, Türkiye hem bölgede, hem de uluslararası arenada etkili bir ülke konumuna girdi.

İşte bundan dolayı, Orta Doğu’da yaşananları daha da büyük bir heyecanla izliyorum.

ŞİMDİ, BÖLGEDEKİ DÜZEN ÇÖKÜYOR, YİNE KAZANACAK...

Şimdi de heyecan içindeyim.

          �

Düşünebiliyor musunuz, Orta Doğu’nun o kokuşmuş düzeni, yine gözlerimizin önünde çöküyor. Diktatörler birer birer devrilme sürecine girdiler. Kimileri gidiyor, kimileri bir süre sonra gidecek.

          �

Soğuk Savaş döneminde olduğu gibi, yine bir fiske yetti. Yürümeyeceği bilinen, suni şekilde ayakta tutulan düzen yıkılıyor.

          �

Ne ilginçtir ki, bütün bu düzeni kuran, diktatörleri “İsrail’i kollamak ve ABD politikalarına destek sağlamak, yani kendi kafasındaki  istikrarı korumak amacıyla” yerleştiren Washington da, olaylar karşısında çaresiz, sadece seyretmek zorunda kalıyor. Olayları tersine döndürecek hiçbir gücü yok .

Eski “büyük ağabey”, artık seyirci durumunda.

Şimdi, hesapların yeniden yapılma dönemine giriliyor.

TÜRKİYE  TUTUMUNA İNCE AYAR YAPTI...

Tunus  ve Mısır’daki ayaklanmalar başladığı günlerde, dikkatlerinizi çekmiştir, Ankara  ile Washington aynı yaklaşımları benimsediklerini açıklamışlardı.

Bunun adı: İstikrarı korumak,  idi.

Yani, demokrasiye  vurgu yapılmıyordu.

Anlamı da, liderler değişse dahi, rejimin değişmemesinin tercih edilmesi, dengelerin korunmasıydı. Aradan günler geçtikçe, Mübarek’in tutunamayacağı ve özgürlük hareketi veya halk ayaklanmalarının kolay kolay durulmayacağı anlaşılınca, Ankara  tutumunu gözden geçirdi ve  demokrasi  vurgusunu öne çıkardı.

Bugün artık�Türkiye, demokrasiye ve özgürlüklere  öncelik veriyor.

Bütün bu gelişmelerden memnuniyet duymamız gerekiyor.

Bundan böyle, göreceksiniz Türkiye’nin bölgedeki değeri, etkinliği çok daha fazla artacak . Ankara’ nın kapısını çalanların, destek veya akıl danışmak isteyenlerin sayısı yükselecek.

Türk Silahlı Kuvvetleri’nin konumu da yükselecek.

Türkiye’nin bölgedeki stratejik reytingi, soğuk savaş sonrasında nasıl birkaç kat arttıysa, Orta Doğu’da zaten güçlü olan durumu, bundan sonraki yeni düzende daha da artacaktır.

Belki sık sık tekrar ediyorum, ancak  demokrasimiz ve laik sistemimizle Türkiye için, büyük fırsatlar dönemi açılıyor.

Yeter ki, bunun bilincinde olalım ve içerde birbirimizi yiyeceğimize, bölgede büyümeye bakalım.