Kayboldular!

Hiç yadırgamadım... Beşiktaş’ın yediği basit gollerden biriydi. Ve diğer gollerin de bir kopyasıydı.

Beşiktaş, deplasman maçlarında anlayamadığım bir strese giriyor. Ayaklar ve beyinler gerektiği gibi çalışmıyor.

Beklenmedik top kayıpları ve düşük bir pas yüzdesiyle oynuyor Beşiktaş. İnönü’nün coşkulu ve etkili Beşiktaş’ı, gurbette siniyor, kimlik değiştiriyor...

Doksan dakika süresince Ricardinho’dan kalitesini anımsatacak tek hareket göremedim. "Paşa" gibi çıkıp ağırlığını hissettirmeliydi. Dağınık Beşiktaş Ordusu’nu toparlayıp yönlendirmeliydi.

Kaçak oynadı Ricardinho!

Bobo da oyunu adeta seyretti. Narkozdan çıkmış bir hasta gibi yorgundu. Beşiktaş koca bir oyunun sadece ilk 15 dakikalık bölümünde etkiliydi. Sonra kayboldu...

* * *

Bir ara Beşiktaş’ın deplasman karnesi aklıma geldi. Oynadığı son 6 dış saha maçının sadece 1’ini kazanmıştı. Ve 5 maçı da berabere bitirmişti.

Üstelik son 3 maçında da tek golü yoktu!

Ve Konya’da da kötü bir gece yaşadı Beşiktaş. Bunları düşünürken, Konyaspor’un ikinci golü geldi.

Manzara kötüydü... Tayfun, Runje’yi çalımlayıp son vuruşu yaparken yere serilmiş üç savunma adamı gördüm. Hiçbiri kaleye yuvarlanan topa gerekli hamleyi yapamadı.

Deplasmanda böylesine kolay goller yiyen bir takım maç kazanabilir mi?

Gökhan Zan’ın erken sakatlığı Beşiktaş için şanssız bir olaydı. Hele bir deplasman maçında...

Yine de şampiyonluk umutlarıyla yaşayan bir aday, bazı zorlukları göğüslemesini bilmeli. Yanlış mı düşünüyorum...

Oyunun final bölümünde herkes gibi Beşiktaş’ı kurtaracak bir kahramanı bekledim. Kenardan, yani Jean Tigana’dan hayır yoktu. Hiçbir çare üretemedi Fransız Hoca.

Delgado’ya bel bağlayanlar, Ricardinho’dan medet umanlar... Bobo veya Nobre’nin atacağı sürpriz bir golü bekleyenler... Her biri 90 dakika bitiminde bir kez daha aynı kadere boyun eğdiler.

Beşiktaş, deplasmanda kimliğini kaybediyor. Ve sıradan bir takım kılığına bürünüyor.

Dışarıda maç kazanamayan takıma da ekmek yedirmezler!