Hayata dönüş...

Herkes gibi erken gelecek bir gole kilitlenmiştim. Bu maçın, bir teknik-taktik kavgası kadar ‘Yürek işi’ olduğunu da biliyordum.

Kötü oynayan yoktu Beşiktaş’ta... Her biri sanki şimdiye dek yaşanan sıkıntıları unutturmaya ve UEFA’da yeni bir sayfa açmaya kararlıydı.

Youla’nın attığı golde muhteşem bir vuruş tekniği izledim. Ancak, gol öncesi Sergen Yalçın’ın sergilediği nefis çalım şov... Ve topu ceza sahası içine kadar taşırken rakip savunmayı adeta refleks komasına sokması, 90 dakikanın unutulmayacak güzelliğiydi.

***

Ali Güneş’in ikinci golü bir bakıma turun garantisiydi. Tribündeki taraftar Beşiktaş’ın işi bitirdiğini düşünüyordu. Ve hiç bir gücün Beşiktaş’ı yolundan çeviremeyeceğine inanmıştı.

Beşiktaş’ın sahaya yayılışı, yardımlaşmaya gösterdiği özen, her şeyden önce kazanma hırsıyla dolu mangal gibi bir yürek Beşiktaş’ı adım adım UEFA’ya taşıyordu.

Samimi söyleyeyim, yine de içimde taşıdığım bir şüphe beni 90 dakika hiç rahat bırakmadı. Yıllar öncesi Malmö karşısında yaşanan facia hep aklımdaydı...

İlk yarı böyle geçti. Beşiktaş, teknik-taktik ve psikolojik yönden dört dörtlük bir 45 dakika yaşamıştı. Ve tüm beklentiler bu temponun 90 dakikanın bitimine dek sürmesiydi.

***

Ve Beşiktaş maçın final bölümünde de oyun planının dışına hiç çıkmadı. Disiplinle kol kola oynadı... 3-0’ın üzerine yatmak gibi tehlikeli bir davranışa yönelmedi.. Ve hücumda nefis bir performans sergiledi.

‘Bu Youla neye yarar’ diye eleştirenler dün erken karar vermenin yanlışlığını anladılar.

Çağdaş Atan’dan umut kesenler, dünkü performansını gördükten sonra onu alkışlarla uğurladılar.

Bu iki futbolcuyu diğerlerinden ayırmamın elbette bir nedeni olmalı... Hep eleştirildiler ve stresle birlikte yaşadılar. Dün, ikisi de bu düşüncelerden sıyrıldılar.

Ve Beşiktaş tüm ümitlerini yitirdiği bir dönemde Malmö galibiyetiyle tekrar yaşama döndü. Büyük iş başardılar, kutluyorum.