Alkışlar ve gerçekler

Hemen oyuna geçiyorum. Yusuf Şimşek ve Rodrigo Tello’nun yer aldığı bir kadronun daha az pas hatası ile oynamasını bekliyordum. Yanıldığımı gördüm...

Yine de Beşiktaş’ın bu yarıda yakaladığı iki pozisyonda gollük paslar Tello’nun ayağından çıktı. Bu da işin gerçek yönü...

Tempo, Beşiktaş’ın oyundaki etkinliğini hemen artırıyor. Ve farklı bir kimliğe bürünüyor. Bunu, oyunun sadece birkaç dakikalık kısa zaman dilimine sıkıştırması hiç de hoş değil.

Oysa, tribünlerin beklentisi sahadaki oyundan çok farklı ve ateşli. Beşiktaş’ı alkışlamak ve coşturmak için adeta fırsat kolluyor.

Yusuf Şimşek, topla buluştuğu her pozisyonda alkış aldı. İyi veya kötü oyun umurunda değildi taraftarın. Anladım ki, tribünler Yusuf Şimşek’e inanıyor ve güveniyor.

* * *

Beşiktaş’ın kolay yolu bırakıp, zoru seçmesinin anlamını çözemiyorum... Bunca sıkıntı ve eziyet niye!

Gördüm ki, Holosko’nun önüne atılan her top, Beşiktaş’a pozisyon heyecanı getirdi. Ve yine Holosko’nun taşıdığı her topla Beşiktaş, rakip ceza alanına girdi.

Böyle bir adamın varken, neden bir köşede unutursun!

Doğrusunu konuşalım... Dün gece daha farklı bir Beşiktaş bekliyordum. Aradığım Beşiktaş’ı bulamadım. Yusuf’a ise, bir-kaç güzel hareketinde rastladım. Onu bekleyecek kadar sabrım var.

Ama Beşiktaş’ın zamanı var mı, bilemem!

* * *

Nobre, gerçek bir asker gibi. Savaşmak sanki ruhuna işlemiş. Bıkıp-usanmak ve görevden kaçmak Nobre’nin lugatında yok.

Beşiktaş’ın atacağı her kornerde rakip ceza alanına koşuyor. Beşiktaş’a atılacak bir başka kornerde nefes nefese kendi ceza alanına dönüyor.

Hep düşünürüm... Nobre, bunca eforu sadece hücum yollarında kullansa, Beşiktaş’ın çehresi hemen değişir, etkinliği ikiye katlar.

Savunmaya fazla bir iş düşmedi. Aynı savunmayı daha etkili bir ekip karşısında izlemeden bir yorum getirmeyeceğim.

Yine de, tek adama kefilim... Kaledeki Rüştü Reçber’e!

Zapo mu? Ona kızıyorum. Oyundan atılması olay oldu. Galiba Beşiktaş’ın başına beklenmedik işler açacak.