No aşı no sosyal hayat
Hiç aşı karşıtı bir yakınınızla, bir dostunuzla konuşmayı, fikrini dinlemeyi ve aşı yaptırmaya ikna etmeyi denediniz mi?
Aşı karşıtı olmasına ihtimal vermeyeceğim dostum laf arasında “Ben olmadım, olmayacağım” deyince, konuşmanın gerçek akışına sadık kalırsak “Niye? Kek misin?” demiş, sonra karşıtlığının nedenini anlamak istemiştim.
Özetle “İnanmıyorumcular”dandı... Neye inanmıyordu peki? Hiçbir şeye! Gençken de nihilist/anarşist bir dönemine şahitlik ve eşlik etmiştim ama konumuz aşı değildi!
Hastalığa, dolayısıyla aşıya da inanmıyordu... İçinde ne olduğunu bilmediği bir “zımbırtının” vücuduna girişine izin vermeyeceğini söylüyordu.
İşi “Bill Gates bizimle Pac-Man gibi oynayacak” boyutuna taşımasa da “işin içinde bir iş” olduğuna neredeyse emindi.
Üstüme yığdığı klişeleri konuşma sırasında ‘gugıl’a kuvvet, bulduğum araştırmalarla çürütmeye çalıştım.
Bak kardeşim, dedim ve devam ettim: “Çiçek hastalığından difteriye, kızamıkçıktan boğmacaya pek çok büyük hastalığı aşı yoluyla def etti insanoğlu; seni de aşıladılar hatta ilkokulda, yan sınıfımdaydın oradan biliyorum...”
Rapor okuyorum, “Kobay olmayacağım!” diyor...
“Bak yoğun bakımdakilerin, hayatını kaybedenlerin çoğu aşısız” diyorum, “Biyolojik ölüm bu, vurdurmayacağım!” diyor.
“Şimdilik bulunan en iyi çözüm bu, etkinliği de yüksek araştırmalara göre” diyorum, “Aşı olan da COVID-19 olabiliyorsa o ne biçim aşı! Güvenmiyorum” diyor.
Daha fazla kurcalamanın yararsız olduğunu anlayıp, düşünce sistemi ve o sistemi besleyen zırvalar hakkındaki “samimi hislerimi” yüksek sesle kendisine bildirdikten sonra pes edip yanından ayrıldım.
Hiç aşı karşıtı bir sevdiğinizi ikna etmeye çalıştınız mı, diye sormuştum...
Ben denedim, pişman oldum...
Dostum pişman mıdır bilemiyorum ama konuşmamızdan bir ay sonra virüse bir şekilde yakalandı...
Dram daha da büyüdü. Çünkü başkalarına bulaştırdı. Kendisi de yakın çevresi de epeyce zorlandı; neyse, şimdi daha iyi...
Aşı olmayanların belli alanlardan, etkinliklerden uzak tutulmaları konusunda “yasakçılığı savunmak” durumuna düşmenin getirdiği minnacık bir şüphem vardı, o da kalmadı böylece...
No aşı, no sosyal hayat; üzgünüm ama olması gereken bu.
YİNE RAMBO KAHRAMAN OLUR
AFGANİSTAN’da olanı biteni, yaşanan dramı hep birlikte izliyoruz...
Din soslu baskı rejiminden kaçmaya çalışanlar, bu kaosun içinde türlü korkuyla sesini duyurmaya çalışanlar...
ABD “intikam” diyerek, punduna getirerek ve dünyanın önemli bir bölümünü yanına alarak girdiği bir memleketi daha perişan vaziyette bırakıp çıkıyor...
Analizleri analizciler yapsın; tarihsel kökenine, büyük resimdeki anlamına, kirli dolaplara, temiz fotoğraflara, kanlı sayfalara, sinsi çakallara onlar ışık tutmaya çalışsın.
Neticede alkışı da hasılatı da yine Rambo toplar gibi geliyor bana...
Hollywood bu dramı imbikten geçirir, rolü artık Stallone yaşlandığı için yeni bir “kaslı kahraman”a paslar, verir aksiyonu, verir dramı...
Rambo bir küçük kızı kurtarır, bir köy halkını tek başına savunur, düşmanı havaya uçurur filan; orası senaristin kıvraklığına kalmış...
Vietnam’da veya Latin Amerika’da olduğu gibi zulümden kahramanlık destanı yaratır Hollywood.
Yine Rambo kahraman olur; böyledir bu işler...
EFES, VERDİ, COLDPLAY
BİRKAÇ gün önce Efes Antik Tiyatrosu’nda yeniden konser verileceğini okudum, sevindim.
2003’te etkinlik yoğunluğunun azaltılması çok doğruydu; 2018’de de yeni bir projeyle tamamen kapatılmış, onarım ve bakıma başlanmıştı.
24 Ağustos’ta Verdi’nin La Traviata’sı aradan sonraki ilk etkinlik olacak. Eğer o tarihte çakışan bir işim olmasaydı antik çağlardan miras kalan Efes’te olabilmeyi çok isterdim.
Bu arada dünyaca meşhur Coldplay bir klibinin çekimi için Efes’i kullanmak istemiş, ancak bakım çalışmalarından dolayı doğal olarak izin alamamış, sonuçta Ürdün’de mi, İsrail’de mi, başka bir yerde çekmişlerdi kliplerini.
Konu Efes’ten açılmışken bu Coldplay anekdotunu da aktarmış olayım...
