Modern Talking

1980'li yıllarda az çektirmediler bize. Modern Talking'i düşünüp gözlerimi kapadığımda Ahu Tuğba diskotekte çılgınca dans ediyor hala... Böylesi bir yıkım. Freud'lük bir vaka... Dieter Bohlen... Güzel insan. Gülen insan... Gördüğünüz gibi kafamı toparlayamıyorum. Engin Koç da giriyor diskoteğe. Ahu Tuğba ile çılgınlar gibi dans ediyorlar. Artık Stüdyo 54'te miyiz, Discorium'da mı, Number 1'da mı bilemiyorum. 10'uncu albümü yayınlamış Modern Talking. Değişen bir şey yok. Geçen yıl Ekim ayında Moskova'daydım. Ve tam ben oradayken Modern Talking konseri vardı. Moskova'da Modern Talking konserine gidip kendime bir soğuk füzyon yapsam, karışık ruh halimle yüzleşsem filan dedim ama olmadı. Modern Talking 10'uncu albümünü yapmış. Vay beeee! Dinleyin be, severek dinleyin, çok eğlenin, coşun, kırlara çıkın... Ben aksi istikamette hızla ilerliyor olacağım. 10 albüm ha. Vay beeeee, vay ki vay!

MARILLION

Anoraknophobia

(EMI)

FISH gitti Marillion bitti derdik. Aslında hala da öyle diyoruz ama ‘‘Anoraknophobia’’, Marillion hastalarının seveceği bir albüm. Tabii ki bir ‘‘Misplaced Childhood’’, bir ‘‘Fugazi’’ veya bir ‘‘Script For A Jester's Tear’’ değil. Ama çok dinozor albümü de değil. İlk dönem Marillion'un hastası idik. Fakat sonra takip etmedik. Ama iki kişi tanırım ki, bunlar Marillion'u neredeyse serum şekilde alacak vaziyettedir. İkisi de müzikten iyi anlar. Biri şimdi Amerika'da yaşıyor. Blue Jean okumuş olanınız varsa hayatta tanır Ergün Arsal'ı. Buna ver Marillion albümünü öyle beyin lobu alınmış gibi oturur dinler. Öteki de okullu müzisyenlerden. Afşin desem, tanıyan tanır. Buna da mesela ver Marillion'u, ver Chicago'yu, Toto'yu (Toto sevmeyen müzisyene zaten rastlamadım. Bir albümleriyle kafa buldum diye neredeyse POPSAV kararıyla kınayacaklardı beni) filan hep dinler onları. Bir de dinlerken hislenen bir Marillion hayranı modeli vardır. O da iyidir. Marillion iyidir yani...

ORIENTAL DREAMS

Çeşitli Sanatçılar

(Sony)

ZATEN sıcağı yemişiz beynimize beynimize vuruyor, bir de böyle çöl fotoğraflı albüm görünce bayılıyorum sandım. Albümde 18 adet parça var. Alabina, Khaled, Sawt El Atlas, Rachid Taha gibi çok tanınan isimler ve bizde fazla tanınmayan ama bu alemleri tırmalayanlar için fevkalade mühim insanlar. Rachid Taha'yı hakikaten severim. Fakat öyle ‘‘die-hard’’ bir rai fanatiği değilim. Avrupa'nın oryantalist merakları da beni hiç ilgilendirmiyor. Bu sebepten dolayı tipik Kabakulak yaklaşımı sergileyeceğim. İyi albüm ama ben oturup evde dinlemem. Bir yerlerde takılırken çalar, öyle dalıp dinlerim. Kalkıp oynayacak halimiz de yok, Laila'da Kuzu Kuzu'ya yakalanmış çıtırlar gibi. Oynayanı seyrederim ama. Güzeldir. Ay ne diyorum ben yahu. Saçmalığın da bir sınırı olur. Haydi arkadaşlar ben gölgelik bir yer aramaya gidiyorum. Dağılalım şimdi lütfen.