‘Like’a ‘like’; bütçeye madalya

Almanya, Stuttgart’ta düzenlenen Artistik Cimnastik Dünya Şampiyonası’nda halka aletinde altın madalya kazanan 24 yaşındaki İbrahim Çolak verdiği emeği arkadaşımız Adil Demirçubuk’a bu cümleyle özetliyordu.

Bu Türkiye’nin cimnastik alanında tarihinde kazandığı ilk dünya şampiyonluğu ki; 150 yıl önce Galatasaray Mekteb-i Sultani’sine beden öğretmeni olarak gelen Mösyö Curel tanıştırmıştır sporu topraklarımıza.

1868’den bu yana, halihazırda federasyon başkanlığını yürüten Suat Çelen, Murat Canbaş, Ferhat Arıcan, Ümit Şamiloğlu gibi başarılı sporcular yetişti ülkemizde ama neticede 150 yıl beklemek gerekti işte...

Hepimiz gururlandık, konvansiyonel medyada da, sosyal medyada da haklı olarak övdük İbrahim’i.

Bu madalyaya, elde edildiği şartları göz önünde bulundurursak ancak “mucize” diyebileceğimizi de biliyoruzdur herhalde...

Niye mucize?

Çok başarılı bulduğum, bu spordan geldiği için sorunları bilen ve samimi çaba gösteren federasyon başkanı Suat Çelen, 2018’de yaptığı konuşmada son 5 yılda cimnastikle ilgilenen sporcu sayısının 66 kat artarak 1200’den 80 bine çıktığını söylüyordu.

Çok güzel, harika, müthiş, muhteşem!

Peki bütçesi ne kadardır Cimnastik Federasyonu’nun?

2019 yılı bütçesi 16 milyon 677 bin TL idi. Haberlerden biliyoruz, birkaç makam arabası kadar bir bütçe, kaba hesapla sporcu başına 210 TL gibi bir pay düşüyor!

Sporcu başına 210 TL harcanan bir spor dalında dünya şampiyonu çıkarmaya herhalde ancak “Mucize” diyebiliriz.

Kalem kalem incelediğimizde malzeme alımına sadece 350 bin TL ayrılabilen bir bütçe çıkıyor karşımıza.

O zaman mucize demek bile yetmiyor işte...

Şampiyon İbrahim Çolak, arkadaşımız Adil Demirçubuk’a şöyle anlatıyordu nasıl çalıştığını: “Son 14 yıldır da günde en az 3, en fazla 5.5 saat idman yapıyorum. Haftanın 6 günü böyle...”

İbrahim’i Şavkar Spor Kulübü desteklemiş. Bazı yerel yönetimler, bazı kulüpler, “melek” sponsor bulan şanslı ama insan düşünmeden edemiyor... Bu çocuklara gerçek manada rahat edebilecekleri imkânlar sunulsa, ne yiyeceğini, nerede yaşayacağını, nerede çalışacağını düşünmese kim bilir neler yaparlar?

Sadece cimnastik mi?

8 yaşındaki satranççı Yağız Kağan Erdoğmuş, 8 rakibini de yenerek 2019’da kendi yaş grubunda Avrupa Şampiyonu oldu. Satranç Federasyonu’nun bütçesi 22 milyon küsur TL...

Dünya Paralimpik Yüzme Şampiyonası’nda gümüş madalya kazanan biricik Sümeyye Boyacı, başarısının ardından “Ben Cumhuriyet tarihimizin yüzmedeki ilk kadın dünya ikincisi oldum. Bu da benim için çok büyük bir gurur...” diyordu.

Şampiyonaya gitmeden önce verdiği röportajda ne dediğini de hatırlatayım ister misiniz?

Sözcü’den Özlem Gürses’e konuşurken şunları söylüyordu: “Yarışlara gitmek için çok büyük bütçeler gerekiyor bildiğiniz gibi. Mesela 2020 Tokyo Olimpiyatları hazırlığında Tokyo’da kamp yapmamız lazım vücudumuzu alıştırmak için ama bütçeler yetersiz. O nedenle Tokyo’yla ikliminin benzemediği başka bir Japonya şehrinde ve çok daha az gün yapacağız. Ama beni en çok üzen ise şöyle şeyler: Türkiye’de Avrupa’nın en iyi spor merkezi bulunuyor, ama biz sponsor bulamıyoruz yeterince... Federasyonun bütçeleri zaten kısıtlı. Oysa, benim rakiplerim ve mesela Almanya Paralimpik Takımı, günlerce Tokyo’da kamp yapacak...”

Futbol hariç hemen her sporda durum böyle...

Madalya aldıktan sonra çocuklarımızla gururlanalım, sosyal medya hesaplarımızı fotoğraflarıyla bezeyip “like” bekleyelim tabii.

Ama “like”lar artsın istiyorsak daha fazla imkân tanıyalım atletlerimize, cimnastikçilerimize, boksörlerimize, yüzücülerimize, hepsine, hepsine...

Gönüllerini hoş tutalım, sonra böbür böbür böbürlenelim.