Kollektif beceriksizlik

Geçen iki sezon gişe rekortmeni bir Hollywood filmi gibiydi, şu anda 1980’lerin bunalım Türk filmleri gibi.
Geçen iki sezon Led Zeppelin şarkısı gibiydi, şu anda bir Ajdar ‘bestesi’ gibi.
Geçen iki sezon Michelin yıldızlı bir restoran gibiydi, şu anda çeyrek ekmek arası bisküvit tadında...
Seri galibiyetler, “Daha oynasalar da seyretsek” dedirten maçlar, bol gollü gövde gösterileri sanki antik çağ efsanesi gibi geliyor bugünün Galatasaray’ını esneyerek seyredenlere.

RUHU TÜKENMİŞ

Konyaspor karşısında ne yaptığını bilmeyen, futbolun en basit gerçeklerini bile unutmuş, önünden geçen topu seyreden, ardından koşmaya üşendiği topa yetişemeyen, ruhu çekilmiş, hırsı ve amaçları tükenmiş bir takım izledik.
Gol pozisyonuna giremeyen, daha acısı girse bile atma ihtimali yokmuş gibi oynayan (nitekim örneklerini az da olsa gördük) bu takımın geçen iki sezonun şampiyonu, Şampiyonlar Ligi’nin efesi olduğuna inanmak çok zor.
Tek tek isim saymanın manası yok; bu kadar kötü futbol futbolcusundan yönetimine, teknik direktöründen çevirmenine kadar kolektif bir beceriksizliğin neticesi olabilir ancak.
Bu heyecansızlık, ruhsuzluk “Şampiyonluğu istemem” demekten öte, “İkinciliği de istemem” manasına gelir.
Oynayanlar için utanç, seyredenler için büyük bir ızdırap kaynağıdır an itibariyle Galatasaray.
Emeği geçen (!) herkesi tebrik ederim...