İyi haber, kötü haber; Cornwall, Afrika

Aile hekimimiz dün sabah duruma gayet uygun şekilde dans eden bir emoji eşliğinde müjdeli haberi verdi:

“Aylar sonra COVID-19 hasta takip listem sıfır!”

Mahallemiz için büyük, dünya için küçük sayılabilecek bu haber umutlarımızı yeşertecek türdendi.

Aşı tedarikindeki sıkıntıyı kritik bir sıçrama ile aşan, hızla aşılama programını genişleten Türkiye, aşılamanın olumlu sonuçlarını da görmeye başladı.

2020 sona ererken günlük vaka sayısında 30 binleri aşan, önlemlerle şubat ayında önce günlük vakalarda 7 binlere inen sonra nisan ortalarında 63 binleri gören Türkiye kendine özgü kapanma şartları ve aşılamayla 5 binlere indi nihayet...

Programın bu hızla alt yaşlara doğru inmesi, ikinci dozların da tamamlanmasıyla sonbahar aylarında büyük bir rahatlama yaşanabileceğini söylüyor uzmanlar...

Tam gaz devam o zaman...

UMUTLAR YEŞERİYOR

Bu gelişmeye bağlı olarak sezonu büyük ölçüde ıskalamış gibi duran turizmin “mümkün mertebe” canlanması gibi ekonomik umut ışıkları titreyerek de olsa yanıyor...

Eğitim hayatları büyük darbe alan çocuklarımız, gençlerimiz ve bu süreçte hem çocuklarını hem akıl sağlıklarını korumak için mücadele veren velilerimiz de sonbaharda okula dönüş müjdesine daha çok inanıyor...

Pandemi sürecinde madden ve manen perişan olan, bir de üstüne “hasta saldırısı” gibi akıl/vicdan almaz kötülüklerle savaşan sağlık çalışanlarımızın biraz olsun durup dinlenebileceğine dair umut yeşertiyor...

Bunlar iyi haberlerdi... Peki kötü haberler?...

Mesela aşılamada rekorlar kıran ve vakaları sıfırlamaya doğru ilerlediğini belirterek açılmaya başlayan Britanya, yeniden sıçrama başlayınca tedbirleri uzatmaya karar verdi.

AŞI, MASKE, MESAFE

“Yani öyle vurduk aşıyı, bitti bu dert” demek için aceleci davranmamak gerekiyor.

Daha çok “Vurdur aşıyı, koru mesafeyi, indirme maskeyi” zamanlarındayız yani...

Küresel bir salgında “memleketsel” bir zafer elde etmenin yeterli olmayacağını, hastalığın kökünün tüm dünyadan silinmesi gerektiğini bilmek için âlim olmak gerekmiyor.

Ancak aşı adaletsizliği diye bir gerçek var ve istatistikler bu konuda hiç de umut ışığı saçmıyor...

Gelişmiş ülkeler veya aşıya erişim için kaynak yaratabilen ülkeler hızla aşılama yapabilirken 100 kadar ülke henüz 1 adet bile aşı görmemiş vaziyette.

Bileşenleri arasında pek çok uluslararası ölçekli sivil toplum örgütü ve yardım kuruluşunu barındıran Halkın Aşı Birliği’ne göre “Mayıs 2021 sonu itibarıyla G-7 ülkelerinde yaşayanların % 42’si en az bir doz aşı olmuştu; düşük gelirli ülkelerde ise bu oran % 1’in altında...”

HAB’ın hesaplarına göre dünyadaki aşı adaletsizliği böyle sürerse yoksul ülkelerdeki aşılama ancak 2078 yılında tamamlanabilir.

Bu arada “korkunç 2020’de” salgında hayatını kaybedenlerin sayısını 2021’in haziran ayı itibarıyla geçmiş vaziyette dünya...

Brezilya’daki ölü sayısı geçen yıl 195 binken bu yılın ilk 6 ayında 289 bin oldu. Hindistan’da 2020’de 149 bin kişi ölmüştü; 2021’in ilk yarısında 218 bin kişi...

Yani hastalık korkunç bir hızla can almaya devam ediyor; bir yere gittiği yok henüz.

Dünya Sağlık Örgütü’nün aşı üreticilerine yaptığı “bilgilerinizi, teknolojinizi paylaşın” çağrısı uzay boşluğundaki yolculuğuna devam ediyor...

9 yeni “aşı milyarderi” çıkartan bir süreç pandemi; fakat mülkiyet hakları, telif işleri, kamu desteğini unutturma ıslıkları gibi “mayınlı arazilerde” gezmekle yetiniliyor...

1 MİLYAR DOZ SÖZÜ

G-7’de ABD, İngiltere, Almanya vb toplam 1 milyar doz aşı sözü verdi fakat takvime baktığımızda 2022’nin eylül ayının çıkmaz haftasının şaşar çarşambasına kadar uzandığını görüyoruz.

Verilen sözleri tutmak konusunda pek itibarlı sayılmayacak bir tarihi var bu tarz toplantıların ve yaklaşık 2 yıla yayılacak 1 milyar dozun soruna kökten bir çözüm getirmeyeceği de ortada ya neyse...

G-7’nin yapıldığı 500-600 bin nüfuslu Cornwall Kontluğu’nda yapılan aşı miktarının 22 Afrika ülkesinde yapılan toplam aşıdan fazla olduğunu yazıyordu haberler...

Durumu açıklamaya yeter herhalde bu küçük not...