İlanihaye bir acı

Yine yaralandık.

Acıyı tarif etmekte kullandığımız kelimeler eskidi, kuşaklardır siyasetçilerin bir çırpıda söyleyebildikleri klişeler eskidi ve bütün bunların eskidiğinden bahseden yazılar da eskidi...

Dolmabahçe’deki yaralar kabuk bile tutmamışken kahpe terör yine saklandığı fosseptik çukurundan çıkıp 14 kahraman evladımızın canına kıydı, 55 kişi yaralandı.

Toplum ardı ardına gelen travmaların sıklığı karşısında ne yapacağını şaşırmış vaziyette.

Terör saldırılarının ardından geniş kitlelerin “Akut Stres Bozukluğu” (ASB) yaşadığını söylüyor bilim dünyası.

AKUT STRES BOZUKLUĞU

Uykusuzluk, tedirginlik, fiziksel huzursuzluk, uyuşmuşluk, duygusal tepkisizlik, gerçekliği ayırt edememe gibi semptomları olan, 1-2 aydan fazla sürmesi durumunda uzman yardımı gerektiren psikolojik bir bozukluk ASB.

1-2 ay diyor uzmanlar, sadece son 1.5 yılda 32 bombalı terör saldırısı gerçekleşti...

Sanki ilanihaye bir ASB yapıştı yakamıza, ilanihaye bir acı...

Millet evladını, babasını, eşini, ağabeyini, kız kardeşini, kanını, canını veriyor, dualara, sabrına, derin acısına ve endişesine sarılıp hayata devam etmeye çalışıyor.

Siyasetçiler doğruyu söylüyor “Birlik olmalıyız, dik durmalıyız, yılmamalıyız, birbirimize düşman olmamalıyız...” Tamamen katılıyorum.

O MAŞAYI DÖVENİN

Ama bu çağrılar dışında kalan bütün alanlarda kutuplaşan, birbirini neredeyse düşman ilan eden, topluma yılgınlık verenlerin başında da onlar geliyor... Onu ne yapacağız?

Neyse... Acı büyük, bunların konuşulacağı vakit de bugün değil...

14 yiğit kardeşimizi kaybettik.

Terörün canı cehenneme...

O maşayı dövenin...

Tutanın...

Tutturanın...

Ucundaki korun...

O koru besleyen ateşi yakanın...

Üstüne benzin dökenin...

O ateşte ısınanın...

7, 77 ceddinin canı cehenneme.

Başımız sağ olsun.