Gerçek kahramanları nasıl tanıyabiliriz?

Bu konuda kahramanların ortak özelliklerini süzerek elde edilen “bilimsel” kalıplar vardır.

Mesela Richmond Üniversitesi’nden Scott T. Allison ve George R. Goethals, kahramanları inceledikleri ortak çalışmalarında tanımlayıcı “8 temel özellik” sıralar:

“Zeki. Güçlü. Esnek. Özverili. Müşfik. Karizmatik. Güvenilir. İlham verici...”

Eksiği vardır, fazlası yoktur bu tanımlayıcı sıfatların; tek madde daha eklemek şansım olsa “mütevazı”yı önerirdim...

Kurgusal kahramanlara ilgi göstermeyi, siyaset veya ne bileyim işte spor alanından imaj paketlemesi marifetiyle kerameti kendinden menkul kahramanlar bulmayı ve onları yüceltmeyi severiz...

Oysa gerçek kahramanlar aramızda sessizce, belirecekleri anı ve yaratacakları etkiyi hesaplamadan yaşarlar.

Gerçek kahramanlar iyi birer hatip olmayabilirler, olmak zorunda da değillerdir zaten. Anlatmak ve böbürlenmek için değil, karşılıksız iyilik için sıralarını beklerler.

Gerçek kahramanlar pelerin giymezler, doğaüstü yeteneklere veya kerameti kendinden menkul “davalara” sahip değildirler...

Uçmazlar, gözlerinden ışın yaymazlar, “süpermenlik” taslamazlar.

Nasıl tanırız gerçek kahramanları?

Bazen bir hastanenin acil servisi önünde deprem felaketinin ardından gelecek yaralıları karşılamak için ayakta bekleyen doktorlar, hemşireler, sağlık çalışanları olarak belirirler.

Bazen de bir enkaz altında, daracık, karanlık, tehlikelerle dolu bir alanda, hem de herkes umudunu kesmişken bir cana ulaşmak için saatlerce milim milim toz, taş, moloz temizlerken...

Yüce gönülleriyle bulundukları dehlizleri aydınlatıp 3 yaşındaki Elif’i 65 saat sonra tutunduğu parmakla hayata çekip çıkardıkları an görebiliriz...

Elif’i kurtaran ekipten Muammer Çelik “Sevincimiz hiçbir kaba sığmaz” derken gerçekleştirdikleri mucizenin pek çok arkadaşının ortak çabasıyla hazırlandığını defalarca tekrarlıyordu.

Bir insanı, bir tatlı köpeği, bir tavşanı kurtarmak için zorlu şartlarda, uyumadan, dinlenmeden, bir alkış veya maddi bir karşılık beklemeden ter dökenlerdir gerçek kahramanlar.

Kimi zaman 3 yaşında bir bebeğin tutup bırakmadığı bir parmak, kimi zaman enkazdan çıkan bir kediye suni teneffüs yapan dev gibi bir adam olarak belirirler.

Sahte kahramanları yüceltmeye alışmışız; gerçeklerini tanıyalım, onları hiç unutmayalım.

Son olarak İzmir’de beliren her kurumdan, her bağımsız yardım oluşumundan kahramana şükranla, saygıyla. Hakkınız ödenmez...

BASKETBOLUN KURUCU BABASINA VEDA

TÜRKİYE’de basketbolun kurucu babalarından, müthiş bir karakter, örnek insan Yalçın Granit’i kaybettik...

Ali Sami Yen tarafından transfer edildiği Galatasaray’da efsanevi “Yenilmez Armada”nın temel direği olan, İTÜ’den Eczacıbaşı’na, Darüşşafaka’dan Milli Takım’a eli değen, ruhu değen gerçek bir temel taşıydı...

1980’lerin ortalarında basketbol meraklısı bir ergen irisi olarak duymuştum adını ilk olarak. Galatasaray’ın 16 yıl süren başarısız dönemini nihayete erdiren de oydu; yurtdışına transfer olan ilk Türk basketbolcu da...

Basketbol camiasının “Olmasaydı olmazdık” diye andığı Yalçın Granit’e rahmet, ailesine ve tüm spor camiasına başsağlığı dilerim.

Gerçek bir efsaneyi kaybettik; adı bundan sonra yüreklerimizde yaşayacaktır...

PARTİ İÇİ KEDİ MUHALEFETİ

CHP Genel Merkezi’nin kadrolu kedisi Şero, siyaset sahnesinde en sevdiğim figürdür ki; zaten bir ikincisi daha yoktur...

Şero’nun adına sosyal medyada yürütülen hesapta yapılan yorumlar, günlük siyaset polemikleri, parti içi muhalefet vesaire de zerre kadar umurumda değildir; tıpkı tüm kedilerde olduğu gibi tatlı gözlerine, küçük kulaklarına, pembe burnuna, harikulade tüylerine, fotoğraflardan sezilen şahane karakterine meftunum.

Şero’nun adına yürütülen hesapta parti içi muhalefet “can sıkıcı” boyuta ulaşınca hesabı askıya alınmış.

Aldırdığına zerrece ihtimal vermem fakat bir isteği varsa, (yaş mama olur, kuru mama olur, oyuncak fare olur...) hemen pati sallasın hallederiz.

Şero sen keyfine bak; siyaset hiç kedilerin tenezzül edeceği bir iş değildir zaten. Kulaklarından öperim kedi kardeşim...