‘Bu kadar ucuz olmamalı’

“Bu kadar ucuz olmamalı!”
Ali İsmail Korkmaz davası hakkında karar açıklandığında içimize çöken “haksızlığa uğramışlık” duygusuna ilaç olacak bir cümlesi olan var mı?..
Emel Korkmaz’ın oğlunun fotoğraflarına sıkıca tutunarak isyan ettiği o görüntüleri boğazına bir yumruk yerleşmeden izleyebilen var mı?..
Ali İsmail’in Türkiye’nin her yerinde duvar resimlerinde, afişlerde, pankartlarda parlayan gülen yüzüne bakıp da “Seni geri getirmek mümkün değil ama adalet yerini buldu...” diyebilecek olan var mı?..

*

Başından sonuna izleyenlerin içini acıtan, adalete duymak istediği güveni törpüleyen bir dava izledik.
Polislerin “destan kahramanı”, esnafın “alperen” olarak cesaretlendirildiği bir süreçte gelişti dava.
Dava gezdirildi, deliller defalarca karartılmaya çalışıldı, sanıkların mahkemeye gelmemesi için kurulan oyunlara kayıtsız kalındı, davayı izlemeye gelenlere şiddet uygulandı, tehditler savruldu ve hatta haklarında davalar açıldı.
Gözümüzün önünde oldu bütün bunlar ve daha fazlası.
İnsan yine de umudunu kolay kaybetmeyen bir canlı türü!
En azından Ali İsmail’in annesinin yüreğine su serpecek, oğlunun katillerinin “paçayı kolayından sıyıramayacakları” bir ceza verilebileceğini ummayı sürdürdük.

*

Peki ne oldu?..
Verilen cezalar ortada işte, bu oldu!
Sanıklar “Vicdanınıza sığınıyorum, adaletinize sığınıyorum” dediler son duruşmada.
Ali İsmail’e göstermedikleri vicdanı ve adaleti kendi adlarına elde ettiler sayılır!
Karar açıklanırken “iyi hal”den indirim aldılar.
İyi hal...
“Gelecekleri düşünülerek” cezaların düşük tutulduğu belirtildi.
Gelecek hayalleri...
Ali İsmail’den esirgenen ne varsa bahşedildi katillerine işte.
Gençlik hayalleri, vicdan, adalet...
Bu kadar ucuz olmamalıydı.
Bu kadar ucuz olmamalı...
Ah Ali İsmail, ah!