Annesiyle ceza yatan çocuklar

Cezaevlerinde anneleriyle birlikte yatan çocuk sayısının 400 civarında olduğunu biliyorduk, Adalet Bakanı Bekir Bozdağ bir soru önergesine verdiği yazılı cevapta tam sayıyı açıkladı: 476...

Yazının girişinde alıntıladığım sözler, Yasemin Güneri imzasıyla iki yıl önce Habertürk’te yayınlanan kapsamlı ve doyurucu dosyadan.

Anneleriyle cezaevinde yaşamak zorunda kalan çocuklar hayat yoluna zorlu ve çok dik bir yokuş çıkarak başlamak zorunda.

6 yaşına kadar anneleriyle kalan çocuklar annelerinin cezası tamamlanmadan 6 yaşını doldurursa bakacak aile, yakınlar varsa dışarı çıkıyor, yoksa “kurumlara” yönlendiriliyor...

İyi beslenemiyorlar.

Sağlıklı bir ortamda yaşamıyorlar; güneşi görmeleri bile istisnai bir durum.

AYNI KOĞUŞTA İKİ ÇOCUK YASAK

Yeterli bir okul öncesi eğitim alamıyorlar.

İçinde bulundukları ortamın ruh sağlıklarına etkisini –mümkün mertebe- göğüslemelerini sağlayacak rehberlik yardımı alamıyorlar.

Çocukların yatacak yerleri bile yok!

Koğuşta “yürüyecek yer kalmadığı” gerekçesiyle ayrı yatakta değil, anneleriyle yatarak büyüyorlar.

İyi bir ortamda büyümüyorlar. Koğuşta kimi zaman ciddi yaralanmalarla neticelenen kavgalara şahit oluyorlar. Şiddet diline, küfürlere filtre uygulanmayan bir yerdeler...

Kreş varsa şanslı çocuklar...

Çünkü aynı koğuşta birden fazla çocuğun kalmasına izin verilmediğinden çocukların akranlarını görmek için tek şansları bu.

Dört yaşının altındaki bazı çocukları dışarıdaki yakınları arada sırada çıkarıyor ama nadir rastlanan bir durum sanki bu...

Bir kavga sırasında kendisini ve çocuğunu korumak için kocasını öldürdüğünü söyleyen kadın anlatıyor:
“Ailem, çocuğum yüzünden katil olduğumu düşündükleri için görüşe bile götürdüğümde istemiyorlar. Kıyafet sıkıntısı yaşıyorum. Maddi durumları iyi... Ancak çocuğu görmek istemedikleri için ona kıyafet getirmiyorlar... Günde 3 tane depresyon hapı alıyorum. Bir kez çocuğumu dışarı çıkardı ailem. Bir daha almak istemediler...”

Şartlar her bakımdan, zorlayıcı. Mamalarını sağlamak ayrı problem, oyuncak ayrı problem:
“Çocuğumun ihtiyaçlarını karşılayamıyorum. Bir meyveli yoğurt alamıyorum. Bezini ve mamasını karşılıyorlar. Ayda bir paket mama veriliyor. Normalde haftada 2 paket mama gidiyor. Çocuğun oyuncağı yok. Sigara paketleriyle oynuyor.”

“Güneş görmediği için çocuğumda yaralar çıkıyor. Vitamin eksikliğinden kaynaklanıyor. Ocak, tencere en büyük eksikliğimiz. Günde 2 saat bile olsa çocuklara camın önünde dışarıyı görme hakkı tanınsın...”

GERÇEK KADER KURBANLARI

Cezaevlerindeki çocuklar iyi bir eğitim alamıyor. Mevzuatta, kâğıt üzerinde eğitim alıyorlar, bu konuda çaba gösterildiğine de samimiyetle inanmak isterim ancak gerçekte durum farklı.

0-3 yaş arası herhangi bir destek yok. 3-6 yaş arasında ise “eğer bulunuyorsa” cezaevindeki anaokuluna “belli saatlerde” gidebiliyorlar.

Travmayla, şiddetle, yoksunlukla, küfürle harmanlanarak büyüyen bu çocuklar için yapılması gereken daha çok şey olduğu ortada.

Kim gerçekten suçludur, kim kader kurbanıdır bilmiyorum ancak bir kader kurbanı arıyorsak, demir parmaklıkların ardındaki küçük masuma bakalım...

(NE YAPABİLİRİM DİYORSANIZ: Konuyla ilgili detaylı bilgi almak isterseniz veya “Ben bir katkı sağlayabilir miyim?” diye düşünürseniz...

24 gönüllü tarafından başlatılan sivil toplum çalışması “İçerde Çocuk Var”ı müzisyen dostlarım Mehmet Erdem ve Can Gox sayesinde tanımıştım.

Cezaevinde anneleriyle “ceza yatan” çocukların şartlarını iyileştirmek, eksiklerini gidermek için çalışan bu iyi kalpli ekiple ilgili bilgi web sayfalarında mevcut: www.icerdecocukvar.com)