Sıkıntıdan patladık

Bu güzel güne yazık oldu" diyorlardı. Hadi bizim görevimiz var, mecburduk gelmeye. Ya tribündekilere ne demeli? Sıkılmakta haklıydılar. Eski futbolcular pazar günleri evlerinden çıkarlar kurtlarını atmak için kendi aralarında yavaş yavaş oynarlar ya, dünkü karşılaşmanın da bundan farkı yoktu. Sahadaki herkes yürüyordu. Sahadaki her oyuncuya birer oksijen tüpü takılsa yeriydi.

Her yere koşan, pres yapan Ayhan bile onlara uymuş, geziniyordu. Ya diğerlerine ne demeli? Hepsi aynıydı.

Belediyespor oyun başında Galatasaray’ın iki kanadını çökertmek istedi. Ama ileride bir İbrahim Akın var ki, adam yürüyerek rakibini geçiyor ama o da final sahnesinde kayıpları oynuyordu.

Halbuki iki takımdan biri küme düşmemek için çırpınıyor, diğeri de şampiyonluk hesapları yapmak için umut arıyordu. Bu futbolla nasıl umut bekleniyorsa?

Vites yükseltmeli

Tabii burada birkaç kişiyi ayırmakta fayda var. O da Galatasaray’ın diğer mevkilerine inat mücadele eden savunması. Semih Kaya ilk kez forma giymesine rağmen sahada hiç de sırıtmadı. Hakan Balta ve Mehmet Topal ikilisi ise G.Saray defansı için bir cankurtaran gibiydi. İkisi de her topa atladı, adeta can siperhane oynadı. İnanın, topu kazanan hangi futbolcu olursa olsun slow motion (ağır çekim) hareket ediyordu. Sanki vursam mı, vurmasam mı düşüncesi içindeydiler.

Allah’tan sahaya Shabani Nonda girdi de Baros’a al da at dercesine bir pas verdi. Baros’a ise sadece dokunmak kaldı. Bu da zaten zor değildi. Asıl zor olanı Nonda çoktan yapmıştı bile.

Abdullah Avcı bundan sonra futbolcuları için İstanbul Belediyesi’nden oksijen tüpü alması lazım. Çünkü bu takımın kümede kalmak için ekstra mücadele etmesi ve enerji göstermesi gerekir.

Dün sahadan istediği 3 puanı alan Galatasaray’ın skora aldanmayıp, vites yükseltmesi lazım. Yoksa ilerleyen haftalarda Galatasaray için hüsran olur.