Karamsarlar

‘‘Nereden çıkarıyorsunuz?’’ şeklinde karşılık verdim. Söyledikleri ilginçti: ‘‘Bu sıralar takım çok kötü. Güvenemiyoruz.’’ Bir-iki kişi değil, önüme gelen aynı şeyleri söylüyordu. Ben de ‘‘G.Saray ne zaman hangi takımdan 5 gol yedi ki?’’ diyordum her seferinde... Birazcık olsun yüreklerine su serpiyordum maçtan önce.

Oyun başladı, G.Saray, Juventus'u zorluyordu. Gol yedi, yine de oyun kalıbını bozmadı. Çünkü, halkalar birbirine o kadar kenetliydi ki, defansla orta saha bir bütün gibiydi. Her şey tıkır tıkır işliyordu. Ara sıra pas kayıpları olmuyor değildi. Ama onu da telafi ettiler. Şöhretler takımı Juventus, sıradan bir ekip görüntüsündeydi. Batista, ne Del Piero'ya ne de Appiah'a adım attırmıyordu. Kaptan Bülent, Trezeguet'e top göstermiyordu. İnanın, biraz daha cesaretli olsalar, biraz daha rakibin üstüne gidebilselerdi, buradan işi bitirirlerdi. Çünkü, Juventus ağır oyunculardan burulu bir defansa sahip.

Bir anlık gaflet

Hakan Şükür'e ‘‘bravo’’ diyorum. Üç kişinin arasından çıkıp, kafayı çaktı ve beraberliği getiren golü attı. Eğer Hakan'a biraz daha destek gelseydi, Juventus defansını çözmek işten bile değildi. Sabri, hiç acemilik çekmeden oynadı. Aslında G.Saray'da işler tıkır tıkır işliyordu. Bir anlık gaflet, rakibin topu oyuna çabuk sokması, 36 yaşındaki Ferrara'yı topla buluşturdu. Vurdu mu, vuramadı mı göremedik ama meşin yuvarlak ağlarla buluşmuştu. G.Saray defansının o anda gaflet içinde olması ve uyuması ayrı bir şanssızlıktı.

Onu bunu bilmem, G.Saray, buradan puan ya da puanlarla ayrılmalıydı. Yenilgiyi hiç de hak etmedi. Mücadele ise dişe diş, kıran kıranaydı. Zaman geldi, onlardan daha fazla top kullandı. Juventus'un yıldızlarının oyun kurmalarını engelledi. Ama futbolun kaderi bu. Ne zaman ne olacağı belli olmuyor.

Karşılaşmayı yöneten Rus hakem kusursuzdu. Gördüğünü çaldı. Ama bazı pozisyonlarda, özellikle Hakan Ünsal'a yapılan faullerde rakibe karşı hoşgörülü davrandı.