Kadere bak

Üzülüyorum. Niye mi? Milyonlarca dolarlık rakiplerine kök söktürüp, finalde elvada denmesine üzülüyorum.

Barcelona akıllı bir oyun oynadı. ‘‘Aman açılmayayım. Defansımı sağlam tutayım, bir tek Kluivert ile gol arayayım. Arada bir fırsat bulur, hedefe giderim’’ diyordu. G.Saray aslında buraya kadar hep şanssızlıklar yaşıyordu. Aldığı maçı, 1 puana indiriyordu.

Kişisel güvence de önemliydi. Bir Ümit ilk bölümde kendine daha fazla güvense, ‘‘Ben bu golü atarım’’ deyip, o düşünce peşinde olsa, belki rakibi pes ettirecekti. Barcelona da açılmak zorunda kalacaktı. Yersiz top kayıpları olmasa, daha sonra Ümit ve Berkant'in şutları gol olsa, İspanyol takımı dağılacaktı. Ya Mondragon kucağına gelen topu sektirmese, bunlar olur muydu? Bir de Arif'in topu devamlı çignemesine ne demeli? Lucescu şayet Hasan'a bu kadar yük vermese, hücuma daha fazla salıp orada kullansaydı, bu futbolcu iş bitirirdi ama ağır yükün altından kalkamadı.

BURAYA KADARMIŞ

Aslında Galatasaray'ın oyun kalıbı akıllıcaydı. ‘‘Önce rakibi kontrol et, işi sağlam tut’’ felsefesine dayanıyordu. Sabırlıydı, ama o sabrın meyvesini yemek için biraz da şans ve kişisel beceri gerekirdi. Olmuyordu... Olmuyordu... Olmuyordu...

Ben yine de bu kadar maç izledim, herşeye zaman sevindirik oldum, Galatasaray'ın yaptığı işlerden. Çünkü bu grupta devler vardı. Kimisinin bir futbolcusu Galatasaray'ın bütçesine eşitti. Onlara kafa tuttu Galatasaray. Bugüne kadar ezilmedi. Bizi umutlandırdı. Bu umut da Galatasaray sevgisini taşıyanları devamlı yaşattı. Hedef çeyrek finaldi. Ama olmadı. Kimse üzülmesin. Sarı kırmızılı takımdaki futbolcuların inançları, hırsları, istekleri hep daha yükseklerdeydi. Ama onların da bir taşıma gücü vardı. Nereye kadardı? İşte buraya kadar... Onları canı gönülden kutlarım. Hiçbir zaman kendilerini küçük görmediler, ‘‘Biz başarırız’’ dediler. Başarmak için savaşım yaptılar, kaderin cilvesi, buraya kadarmış. Kaderde bir ofsayt golle devler ligini veda etmek varmış.