Hayaller

Ali Sami Yen'i doldurup Galatasaray'a gönül verenler ile saha içinde G.Saray forması giyenlerin gözleri sahada ama kulakları Ankara'daydı. Her anonsta ayağa kalkıyorlar, kimi zaman mutluluk şarkıları söylüyorlar, kimi zaman da sessizliğe gömülüyorlardı. Ama her şeye rağmen herkes takımıyla birlikteydi. Kazanmak onlara yeterliydi.

Garibim Ergün ile Ayhan hangar gibi koskoca bir alanın yükünü çekiyor, takımlarına yön vermeye çalışıyorlardı. Hele Ergün bunların dışında kendi uçağını kendi yaptı. Zarif hareketlerle golünü de attı. Revivo hücumda kalıyor, top geldiği zaman oynuyor, diğer zamanlarda yok oluyordu. Kendini Hagi gibi rejisör sanmıştı. Cihan sağ kanadı parsellemiş, iki üç net gol pozisyonunu değerlendirememişti.

Delikanlılar

Ne varsa yine eskilerde var. Kaptan Bülent yine delikanlı gibiydi. Sağ tarafına Mehmet Polat'ı almıştı ve onun da hatasız oynamasını sağladı. Mehmet Polat da kusursuzdu elbette. Vedat da onlara eklendi. Ümit Karan dün yine sahnedeydi. Ümit, keşke zamanında bekletilmeseydi. Hep onda ısrar edilseydi. Yok Christian'mış, yok Lukunku'ymuş, yok sonradan gelen Revivo'ymuş. Bu kadar arayışa girilmeyip Arif'te de ısrar edilseydi, aile içindekilerle devam edilseydi acaba durum şimdiki gibi mi olurdu?

Ankaragücü kendi alanına hapsoldu. Hücuma çıkamadı. Çünkü alan bulamadı. Galatasaray maçı kazandı, kazandı ama gözler ve kulaklar Ankara'daydı. Ankara'dan gelen haber bu güzel futbolu bir anda hüzne boğdu. Beşiktaş 3 puanı kapmış, Galatasaray gecikmeli bir galibiyet almıştı. Bu futbolu kendi sahasında puan kaybettiği maçlarda oynasaydı şimdi Beşiktaş ile kafa kafayaydı. Galatasaray şimdi ne maçına çıkacak? Herhalde Beşiktaş'ı yenip son haftaya bırakacak.

Hayaller gerçek olsa hayat bayram olur.