Fazıl Say’a dair

Sezen Aksu konusunda söylediklerine de katılmıyorum.

Elhak, bu takdirde bizim de ona söyleyeceklerimiz var.

* * *

HALEP oradaysa arşiv buradadır, mütevazı bir klasik müzik melomanı olarak bu daldaki aktüaliteyi ve diskografiyi biraz takip ettiğimden, Fazıl Say’ın adı sanı ülkemizde hemen henüz hiç duyulmamışken, kendisini Türk basınında tanıtan ilk kalemlerden biri oldum.

Öyle ki, klavyedeki duyarlılığına ve ustalığına övgüler yağdırararak, “deha” gibi hiç de kolay bahşetmediğim bir sıfatı kullanmakta tereddüte düşmedim. Fakat orada durdum!

Durdum, çünkü genç piyanisti ancak ve ancak enstrümandaki performansıyla ölçtüm.

“Siyasi fikirleri”ni kaale almadım.

Üstelik Wagner’in Alman ırkçılığından, Stravinski’nin Yahudi düşmanlığından veya Messiaen’in Hıristiyan sofuluğundan örnekler vererek, vasatı aşmış sanatçıların ideolojik yanılgılara kapılmak, hatta bazen suça iştirak etmek gibi bir “lüks”ü dahi olduğunu kaydettim.

Dolayısıyla, tüm tasdik etmediğim söylediklerine rağmen Say’a da o “lüks”ün hoşgörüsüyle baktım.

Lâkin hoşgörünün de bir sınırı var! Bir hududu, bir çizgisi, bir “no man’s land”ı var!

* * *

HATIRLATIRIM ki, yine klasik Batı musikisiyle iştigal eden Nevit Kodallı da kendisinden dokuz yıl önce geleneksel alaturkayı “Arabî ve Enderun kökenli” diye tu kaka edivermişti.

Ardından da “zaten meyhane edebiyatı” (!) hükmünü vermişti.

Bir diğer kişi de şef Hikmet Şimşek de 28 Şubat generallerinden aldığı gazla 1997 yılında, harfiyen aktarıyorum, şöyle buyurmuştu:

“Çağdaşlık, uygarlık ve laiklik göstergesi olarak kabul edilen klasik müzik şimdi müzik değerlerinin üstüne çıktı. Uzun süredir gevşeklik vardı, artık yalamaya dönüştü”.

NE hazin! Hazin, çünkü Kodallı da, Şimşek de ve şimdilerde Say da aynı ideolojik çizgiyi sürdürüyorlar.

Aynı ceberutluğu dayatırken; adı B-a-t-ı olan ve üstelik bir de k-l-a-s-i-k sıfatını taşıyan bir musiki türüyle iştigal ediyorlar.

Oysa o Batı nire; o Batı düşüncesi nire; oturmuşlukla özdeşleşen o klasisizm ise nire?

Ve tabii, kendini inkâr sancılarıyla kıvranan bizimkilerin h-a-z-ı-m-s-ı-z-l-ı-ğ-ı nire?