Yaşadıklarım yüzünden hiçbir şeye inancım kalmadı

Hayatımda ilk defa size anlatacağım yaşadıklarımı. Çocukluğumu yaşadım ama çok sıkıntı çektim. Şu an 25 yaşındayım ve evliyim. Ailem her gün kavga ederdi, evde hep huzursuzluk hakimdi.
Bir süre sonra kardeşim hastalandı, evin yükü bana kalmıştı.
Şikayetçi değilim, onları anlıyorum ama çok yoruluyorum. Daha çok küçükken bir adam bana cinsel tacizde bulunmuştu. O olay aklımdan çıkmıyor. Beynim bütün olumsuzlukları bastırmaya çalışıyor ama patlama noktasındayım.
Ailemin haberi yok fakat aynı yaşta olduğum komşumuzun oğlu da küçükken beni taciz etmeye çalışırdı. Kendimi ondan korumaya çalıştım.
Ailemin de huzuru birkaç yılda düzeldi. Ancak annem yıllarca psikolojik tedavi gördü. Bu sırada da birçok kişiyle aldattı babamı. Büyük ihtimalle hasta olduğu için yaptı. Çünkü annem çok saf ve iyi kalpli biridir.
Yıllarca sanki ben annelik yaptım ona. Hâlâ destek oluyorum, keşke daha fazlasını yapabilsem.
Şahit olduğum çok olay oldu. Her zaman ayaklarımın üzerinde durdum. Çok şeyin eksikliği içerisinde yaşadım. Kendimi geliştiremedim. Bildiğim tek şey insanlara güvenmemek.
Annemin de desteğiyle başka şehirde yaşamaya başladım.
Evlendiğim insan çok iyi gelmişti bana ama çok da üzüldüğüm günler oldu. Şimdi iyiyiz fakat ben iyi değilim.
Beni anlamıyor, ailemle ilgili bir şey anlatmaya kalksam, yargılamaya kalkıyor... Ne kadar sevsem de ona bile güvenmiyorum.
Boynumda düzleşme var. Kolum uyuşuyor ve böyle giderse kendime çok zarar vereceğim.
Her şeyin farkındayım ama kurtulamıyorum. Hiçbir şeye inancım yok. Doktora gitsem, o bana ne kadar iyi gelebilir...
Duygularımı bastırmaktan bıktım. Ben ne yapabilirim?


◊ Rumuz: Amacı ne

YANIT
Son zamanlarda ne kadar çok tacizle ilgili yakınma duyuyorum, okuyorum... İnsanlara ne oldu, nasıl bu derece sapkınlığa kapıldılar, anlamak mümkün değil. Senin de çocuk yaşta yaşadığın bu tacizlerin, elbette ki yaşamın üzerinde büyük bir travma oluşturduğunu kabul etmek gerekir.
Belli ki hayatın yükü çok erken yaşta omuzlarına çökmüş, ayrıca da ailenin maddi sorumluluğunu üstlenmiş olmalısın.
Annenin ruhsal durumu ve babanı aldatması, senin bunu büyük bir olgunlukla ve anlayışla karşılaman... Ancak yaşadıkların sende insanlara karşı büyük bir güven eksikliği yaratmış ve bütün bunlar evliliğini de etkilemiş...
Ve gördüğüm kadarıyla sağlığını da... Ancak bu olaylar hayata karşı seni güçsüz kılmamalı.
Tam tersine ben, her şeye rağmen, yazdıklarından anladığım kadarıyla, karşımda ayakları üzerinde durabilen, birçok şeyi aşmayı başarabilmiş, hem ailesine hem kendine destek olmayı bilmiş bir genç kadın görüyorum.
Yaşadığın tüm travmalar sandığının aksine, seni çok güçlü kılmış. Bakma şu andaki depresif durumuna! Şu sıralar kim depresyonda değil ki...
Şu korona günlerinde sağlıklı bir ruh halini koruyabilmek mümkün mü?
Ama ben yine de küçük yaşta yaşadığın tacizlere rağmen, mutlu bir evlilik kurabilmiş olmanı, eşinle de ufak tefek pürüzlere rağmen, güzel bir uyum sağlayabilmiş olmanı takdirle karşılıyorum.
Pek çok genç kadın buna cesaret edemezdi. Hatta uzun yıllar psikolojik destek almadan kendini toparlayamazdı. İnan bana.