Uyuşturucu bağımlısı genç bir adamın öyküsü

Uyuşturucuya neden başladığını anlatan satırları gerçekten şok edici. Ancak kendi de farkında bunun çözüm olmadığından, bunun kendisine ne kadar zarar vereceğinden.
Çok üzüldüm ama yapabileceği en doğru şey elbette hem uyuşturucudan kurtulmak, hem de bugüne kadar yaşadığı bu inanılmaz yaşam öyküsünün açtığı yaraları, ruhundaki örselenmeleri bir psikolog hatta bir psikiyatrla paylaşmak.
Almanya’da da elbette ruh sağlığıyla ilgili hastanelerde uyuşturucu bağımlılığıyla ilgili tedavi merkezleri vardır. Kendine güvenini yitirmemesini istiyorum ondan.

Uyuşturucuya neden başladım?

Sevgili Güzin Abla, küçükten beri içim içimi yiyen psikolojimin bozulmasına her şeyden nefret etmeme hatta uyuşturucuya başlamama sebep olan olayları kimseye anlatamadığım, psikoloğun da bana bir yardımı olamayacağını düşündüğüm için sizle paylaşmak istedim.
Ben 3 yaşındayken annem babam ayrılmışlar. Sebep olarak annemin babamı tavan arasında aldatırken yakalanmış olması. Ben ve kız kardeşim baba tarafında babaannem ve dedemle yaşıyorduk.
Benim aklım ermeye başladığında henüz 8-9 yaşındayken dedemin bana kin ve öfkeyle bakarak “Sen p.çsin. Anneni tavanda sevgilisiyle yakaladık” deyip attığı bir tokat 22 sene geçmesine rağmen dün gibi aklımda.
Daha sonrası hep “p.ç” lafını duydum; yengemden, dedemden, tüm aileden çünkü ben esmerdim. Ailede ise herkes beyaz tenliydi bundan dolayı bana p.ç diyorlardı.
Sonra 10 yaşıma geldiğimde, annem bizi baba tarafından aldı. Kendi yanında yaşamamız için. O aileden kurtulmuştuk artık.
Bir daha ömrümce o aileyi görmemek üzere oradan Almanya’ya geldik annemin yanına.
Ama şansımız yine de dönmemişti. Bu sefer de annemin “kötü kadın” olduğunu anladım.
Her birkaç ayda bir yeni sevgilisini bizle tanıştırıyordu; üstelik bir kocası da vardı ve iki sevgilisi de aynı anda evde olabiliyorlardı.
Bu tür şeyler beni hep utandırdı, içime kapandım dünyada herkesten nefret ettim babamdan, annemden bütün herkesten.
Yaşım 30 oldu ama hâlâ yüzüm hiç gülmüyor.
Herkes beni gıcık, hiç gülmeyen, konuşmayan, sessiz içine kapanık biri olarak biliyor.

HİÇBİR KIZ BANA ALTI AYDAN FAZLA DAYANAMIYOR

Abla beni kınayacaksın ama bir tek uyuşturucu aldığım zaman bambaşka biri oluyorum herkesi sevmeye başlıyorum.
Bakışlarım, her şeyim değişiyor, sanki mutlu oluyorum ama etkisi geçtiği zaman tekrar nefret ediyorum her şeyden. Kısacası o da geçici bir mutluluk... Ve bana zarar verdiğini biliyorum.
Görünüşte oldukça yakışıklı biri olduğumu söylerler. Bir bakan bir daha bakıyor ama ben aynaya bile bakmak istemiyorum. Kendimden de nefret ediyorum. Ne zaman kendimi sevmeye başlayacağım; bir kız arkadaşım da yok.
Nasıl olsun, hiçbir kız bana altı aydan fazla dayanamıyor.
Hepsi suratsız hayattan bıkkın, zevksiz, keyifsiz, konuşmayan sessiz biri olduğum için beni terk ediyor.
İçimde hep bir boşluk var sanki. Karanlık bir odada yapayalnız gibiyim, dünyada kimse beni anlamıyor sanki. Ben sanki dünyada tek başına kalmış gibiyim, herkes küçük bir hikâyeden gülerken ben aval aval onlara bakıyorum neden gülüyorlar, diye.
Sizce ben ne yapmalıyım ablacığım? Korkuyorum psikoloğa gitmekten çünkü psikolog da bana yardım edemezse ben bu ömrü nasıl geçireceğim? Her sabah kalktığımda işkenceye uyanmış gibiyim.
Bu konuda bir şey yazarsanız minnettar kalırım abla.
Rumuz: Kadersiz genç