Üvey annem bana zorla çocuk baktırıyor

Merhaba Güzin Abla ben 13 yaşımdayım. Annem ve babam ayrı. Babam başka bir kadınla evli, ben de onlarda kalıyorum. Üvey annemden iki kardeşim var. İkisi de benden çok küçükler. Büyüğü 2,5 yaşında, küçüğü daha 7 aylık. İkisini de çok sevsem de onlara tahammülüm çok az...

Üvey annem, kardeşlerime bana baktırıyor. Tam birini susturuyorum, diğeri ağlıyor.

Zaten ikisi de çok şımarık. Üstelik sürekli ağlamaları başımı ağrıtıyor ve üvey annem sanki bebekleri ben yapmışım gibi onlara benim bakmamı istiyor.

Bir de 2,5 yaşında olan kardeşim şu aralar tuvalet eğitimi alıyor.

Altına kaçırınca, çok sinirleniyorum ona vuruyorum sonra pişman oluyorum. Ama ağlamaya devam edince, ben daha çok vuruyorum sonra sakinleşince affettiriyorum kendimi.

Küçük kardeşim sakin bir bebek, ona çoğu zaman bakmak daha kolay ama o daha ağlayınca susmuyor, susmuyor!

Artık bıktırıyor beni bazen ona da vurmak istiyorum, hele yemek yedirirken ağlıyorsa kaşığı gözüne sokmak istiyorum. Sonra başım çok ağrıyor.

Bazen bebeklerden kaçmak için telefonla ilgileniyorum.

Onu da çok görüyorlar.

Üvey annemle kavga ettiğimde, babam “sen hiçbir şey yapmıyorsun, sadece kardeşlerini uyutuyorsun” diyor. Oysa ben çok yoruluyorum.

◊ Rumuz: Çok bunaldım

YANIT

Sevgili anneler, babalar bu mektup, evet 13 yaşında küçük bir kız çocuğunun kaleminden çıkmış ve yüreğinin tüm samimiyetiyle bana içini dökmüş, tüm dürüstlüğüyle içinden geçenleri hiçbir şey saklamadan bana açmış.

Ama görüldüğü gibi ruhsal durumu hiç iyi değil.

Babasının ve üvey annesinin onu çocuk bakıcısı gibi kullanmasının, ona büyük sorumluluklar vermesinin, ona çocukluğunu yaşatmamasının sonucu büyük bir bunalım geçirmekte. Sanırım okula da devam etmiyor. Ve o yaşıtlarının doğal hayatını yaşamak ve aldığı eğitimi almak yerine, o evde oturup çocuk bakıcılığı yapıyor.

Buna isyan etse de azarlanıyor, eziliyor ve çok yoruluyor. Hiç kimse de halinden anlamıyor.

Onu umursayan da yok aslında.

Genellikle her annesi babası ayrılan çocuk gibi o da annesiyle babası arasında oradan oraya savrulup duruyor.

Onun duyguları, onun yaşadıkları, hissettikleri kimin umurunda?

Ama bu ruh hali onu giderek tehlikeli bir duruma getiriyor.

Kimse farkında değil.

Keşke ailesi bu yazıyı okusa...

Keşke o bu duygularını sadece benimle değil de ailesiyle de paylaşsa da artık onun bu küçücük ruhunun yüklenemeyeceği kadar derin sarsıntılar içinde olduğunu görebilseler.

Belki onu bir pedagoga götürüp, yardımcı olabilirler. 

Bu mektup umarım aynı durumdaki çocukların ebeveynlerine uyarıcı bir örnek olur.