Psikolojik açıdan zor bir dönemdeyim

19 yaşındayım ve psikolojik açıdan zor bir dönemden geçiyorum.
Babam 2 yıl önce tutuklandı. Annemle maddi manevi anlamda çok zor zamanlar geçirdik.
O zamanlar annem, “abi” dediği biriyle WhatsApp üzerinden sürekli konuşmaya başladı. Ben bu durumdan çok rahatsızdım. Bir süre sonra ‘abi’, ‘aşkım’ oldu.
Annem bizim için yaptığını söyledi, “Size daha iyi bir gelecek sağlamak için kızım” dedi.
Babamdan da küçüklüğümden beri boşanmak istiyordu.
Onun neler çektiğine şahit olduğumuz için mutlu olmasını istiyorduk. Kabul ettik, evi şehir dışına taşıdık.
Sonra babam cezaevinden çıktı. Annem ondan kaçmaya başladı. Ben daha fazla dayanamadım, kardeşlerimle İstanbul’a babamın yanına geldim.
Annem bizim için bile babamla konuşmadı. Babam sürekli onları barıştırmam için sıkıştırıyor.
Babama, “Onun hayatında başka bir adam var” diyorum.
Onun yerine annemden boşanması için ikna etmeye çalışıyorum ve kötü evlat konumunda oluyorum.
Sonuçta annem, babamdan kaçmak için kadın sığınmaevine girdi. Orada da yapamadı ve çıktı.
Şu an herkes onu sığınmaevinde biliyor. Oysa sevgilisiyle bir rezidansta yaşıyor.
Biz de gizli gizli gidip onu görebiliyoruz. İşte bu yüzden de psikolojik açıdan çok kötüyüm.
Çünkü çok yoruldum.
Kardeşlerime ve babama bakıyorum.
Evin tüm işi gücü üzerimde...
Sabah kalkar kalkmaz başlıyor maraton. Bazen diyorum ki, mecbur muyum her şeyi üstlenmeye... Sonra bencillik yaptığımı düşünüyorum.
Anneme karşı ne hissetmem gerektiğini bilmiyorum. Ona çok üzülüyorum. Bazen karşısına geçip bağıra bağıra içimdekileri dökmek istiyorum ama kıyamıyorum.
Ben ne yapacağım Güzin Abla? Zordayım, bana akıl ol.
◊ Rumuz: Zordayım

YANIT

Evet kızım, bu içinde bulunduğun durumun zorluğunun farkındayım. Ancak bu gencecik yaşında omuzlarına kaldıramayacağın kadar büyük bir yük yüklenmişsin. Bunu yapmak zorunda değilsin.
Annen, “sizin geleceğiniz için” dediği ilişkisine şu anda devam ediyor ve farkındaysan sadece kendini düşünüyor. Seni de kardeşlerini de düşündüğü bile yok.
Sen onlarla ilgilenmek için çırpınıp duruyorsun.
Bir de üstelik babana karşı manen kendini suçlu hissediyorsun. Bu böyle devam edemez elbette.
Sen hayatını babana ve kardeşlerine adayıp sönüp gitmemelisin. Senin kendi hayatın olmalı. Senin kendi mutluluğun olmalı.
Bu yüzden kızım, okuyor musun, çalışmak mı istiyorsun, evlenmek mi istiyorsun... Kendin için ne yapmak istiyorsun?
Onu gerçekleştirmelisin. “Babandan ve kardeşlerinden hatta annenden kop, uzaklaş onları terk et” demiyorum ama kendini onlara adayıp, feda edemezsin.
Hayatın için bir karar almalısın ve bunu onlara söylemelisin. Senin için doğru olan neyse onu yapmalısın.
Bunu yaparken de asla vicdan azabı çekmemeli, ayaklarının üzerinde durmayı öğrenmelisin.