Ne oluyor çocuklarımıza

Olay 1: Adapazarı Katlı Pazar Yeri’nde bulunan dönercilerin önünde 12 yaşlarındaki bir çocuk annesini bir anda sebebi bilinmeyen bir tartışma sonunda 3 yerinden bıçakladı. Kanlar içinde kalan kadın çevredekilerin ihbarı ile olay yerine gelen ambulansla hastaneye kaldırıldı.
Olay 2: Datça, Hızırşah Mahallesi’nde psikolojik sorunları olduğu ileri sürülen üniversite öğrencisi, iddiaya göre annesiyle tartıştı. Tartışma sırasında annesine saldıran genç, önce boğmaya çalıştı. Ardından baygınlık geçiren annesini mutfaktan aldığı bıçak ile 15 yerinden yaralayıp öldürdü.
Olay 3: Ordu’nun Korgan ilçesinde 14 yaşındaki çocuk, tartıştığı annesi, anneannesi ve ağabeyini tabancayla vurarak öldürdü, babasını ise ağır yaraladı. Çocuğun annesinin kendisine psikolojik baskı yaptığından yakındığı ve tartışma sonunda babasının beylik tabancasını alarak ailesine doğrulttuğu anlaşıldı.
Bu inanılmaz kan dondurucu olaylar ister istemez, son zamanlarda bana gelen ve giderek sayıları artan çocuk mektuplarını düşündürdü. Bir süreden beri ailelerinden psikolojik veya fiziksel şiddet gördüklerini yazan çocuklarla karşılaşıyorum.
Özellikle de annelerinden yakınıyor bu çocuklar... “Acaba abartıyorlar” diye düşünmedim diyemem. Ama şu olaylar bana çocukların gerçek anlamda bir bunalım geçirdiklerini, ciddi psikolojik baskı altında olduklarını düşündürdü. Ve acilen okullardaki rehber öğretmenlerin ya da pedagogların bu duruma el atmaları gerektiğini fark ettim.
Anne babalarla, mutlaka sık sık görüşülmeli, çocuğun ruhsal sağlığı ele alınmalı. Eğer evde gerçekten çocuğa yönelik bir şiddet, bir baskı varsa, bunun giderilmesi için yetkililer gerekeni yapmalı.
İşte bu amaçla bana gelen birkaç çocuk mektubunu sizinle paylaşmak istedim.
Bu mektuplar karşısında ben çaresiz kaldım. Ancak bu mektuplar da cinayete varan bu gerçek olaylar da beni gerçekten endişelendiriyor.

Abilerim beni dövüyor

11 yaşındayım... Ailemiz 5 kişilik. Bilgisayarım, telefonum var ancak abilerim istediklerini yaptıramayınca beni dövüyor. Anneme ve babama da söylüyorum.
Ama annem bu konuya sessiz kalıyor çünkü abilerimi daha çok seviyor.
Babam da hiçbir şey yapmadan sadece “olur böyle kardeşler arasında” diyor. Ama artık katlanamıyorum.

Şiddet 4 yaşında başladı

İlk şiddet gördüğümü hatırladığımda 4 yaşındaydım Güzin Abla. 11 yaşında bir öğrenciyim, biraz küçüğüm, biliyorum ama yaşadıklarımın yaşımdan büyük olduğuna inanıyorum.
İlk şiddet gördüğümü hatırladığımda 4 yaşındaydım. O zaman “geçer” diye düşünürdüm. Hatta ağlamazdım bile, gülerdim halime.
Ancak 8 yaşıma geldiğimde biraz daha aklım başıma gelmişti. Artık şiddet fazla oluyordu, her hafta, her gün. Babam da annem de psikoloğa gitmek istemiyor.
Bence kesinlikle ciddi bir hastalıkları var. Çok zor durumdayım. Artık katlanamıyorum. Yardım edin.

Annem bana düşman gibi davranıyor

Güzin Abla sen diğer kızlara, “kızım” diye hitap ettiğinde bile duygulanıyorum. Şu an ağlayarak yazıyorum sana.
Annem bana düşmanımmış gibi davranıyor. Bugün yine çileden çıktı. Dövmesini geçiyorum da hakkımda “Çıksın artık hayatımdan, defolsun, istemiyorum onu” dedi.
Babam sakinleştirmeye çalıştığı zaman ise‚ “Aferin sen de onu tutuyorsun. Sen de defol git” diyor. Sanki ben düşmanıymışım gibi...
İlk küfrü ondan duydum ve bunu kabullenemiyorum. Ne olur bana bir anne-abla nasihati ver de teselli bulayım.