Meğer Ailesi beni hiç istememiş

Liseyi annem yüzünden bıraktım. Bana “Kendi ayaklarının üstünde durman lazım. Ben evleneceğim” dedi ve okulumu bıraktırdı. Oysa derslerim çok iyiydi. En büyük hayalim üniversiteye girmekti. Ama vazgeçmedim. Açık Öğretim Lisesi’ne yazıldım ve okulumu bitirmeye çalışıyorum. O sırada ise eşimle tanıştım.
Annemle babam ben küçükken ayrıldılar. Babam başka kadınla evlendi. Annem ise birkaç yürümeyen evlilik yaptı. Ben annemle kalıyordum. Üvey babalarımla diyalog kuramadım.
Sonuçta ben de evleneceğim adamı buldum ve her şeye rağmen mutlu olacağıma inandım.
Onun ailesi meğer beni hiç istememiş. Yine de nişanlandık ve ailesinin neden beni istemediğini sordum...
Üniversite mezunu olmadığım ve ailem boşandığı için onlara yakışmadığımı düşünüyorlarmış. Şimdi ise bir bebeğimiz oldu.
Ancak beni istemeyen aile, bebeğe pek fazla ilgi gösteriyor. Mutlaka her hafta sonu “Oğlumuzun evi, torunumuzu görmek istiyoruz” diye geliyorlar. Eşimin izin günlerinde, tatillerde mutlaka bizdeler ya da sürekli evlerine davet ediyorlar.
Ben de bu durumdan çok yoruldum. Bu arada eşim her gün işten çıktığında ilk önce annesine uğrayıp “Bir şey ister misin?” diye sorup öyle eve gelir.
Bunu yapmasından şikâyetçi değilim, inşallah bir gün bana da oğlum aynı şekilde davranır. “Hiç görüşmeyelim, ailesine gitmesin” demiyorum.
Sadece bir hafta sonu da eşimle evde baş başa kalmak istiyorum. Bu yüzden de eşimle sürekli kavga ediyoruz. Zaman zaman boşanmak istiyorum ama eşim bırakmıyor. Onları haklı çıkarmaya çalışıyor.
Baş başayken bana ayrı, onların yanında başka davranıyor.
Sizce ne yapmalıyım? Bu arada çalışmıyorum diye kayınvalidem, beni oğlunun parasını yemekle suçluyor. Ama 5 aylık bebeğimi bırakıp işe gitmek istemiyorum.
Bu arada eşim de çalışmamı istemiyor, “Çocuğumuzu büyüt, okulunu bitir” diyor. Bir de kayınvalidem, çocuk bana benzediği halde sürekli, sadece oğluna benzetiyor ve ben yokmuşum gibi davranıyor.
Sanki torununu benden kıskanıyor. Ne yapacağımı bilemiyorum, çok yoruldum.
Rumuz: Çok yoruldum


YANIT
Eşinin ailesiyle bir türlü yıldızınız barışmamış anlaşılan sevgili kızım. Onlar bir türlü seni istememişler.
Sanki annenin babanın boşanmış olması büyük bir günahmış gibi. Seni suçlamışlar...
Evet, belki annen de baban da ebeveyn olarak pek de görevlerini yapmayı başaramamış insanlar ama bu senin suçun değil elbette. Bir de üstelik oğulları üniversite mezunuymuş ama sen değilmişsin. Bunu sorun yapmışlar... Oğulları senden memnun, seninle uyum sağlayabilmiş. Daha ne olsun?
Neden mutlaka bir pürüz bulmaya çalışıyorlar, bir şekilde seni yaralamak istiyorlar.
Hele şu çalışma meselesi... Eşin senin çalışmanı istemiyorsa, onlara ne? Bu tür konulara kulaklarını tıka gitsin.
Sürekli size gelmelerine gelince kızım, işte buna bir şey demek mümkün değil.
Torunlarını görmek istiyorlarsa, bu onların en doğal hakkı. Geldiklerinde de bütün gün kalmıyorlar ya... Sonuçta bebeği görüp gidiyorlardır.
Kocanı seviyorsan, buna katlanacaksın kızım. Eşini bıktırıp “Tamam boşanalım o halde” demesine yol açarsan, ne yapacaksın? 5 aylık bebeğinle nereye gideceksin, bir düşün istersen. Zamanla eşinin ailesinin de seni benimsemesi için sen de biraz çaba göstermelisin.