İşitme engelliyim önyargılardan kurtulamıyorum

Ben 24 yaşında, işitme engelli bir bireyim. Fakat hayatı boyunca standartlarının hep üzerini zorlayan ve çabalayan bir insan oldum.
Çok iyi bir işe sahibim.
Yaşıtlarım iş bulamazken ben şimdiden aramızdaki farkı en azından bu şekilde açtım.
Ama artık yoruldum.
Küçüklükten gelen dışlanmışlıklar, insanlar tarafından yanlış anlaşılmalar, küçük görmeler, önyargılarla mücadele ediyorum.
Daha önce sevgilisi olup aldatılan ancak bu konuda yüzü hiç gülmeyen biriyim.
Aşırı şanssızım ve açıkçası beceriksizliğimi de kabullendim. Ben artık çok yoruldum.
Lise arkadaşlarımın çoğu evlendi. İşinde gücünde bir erkek olarak benim de mutlu olma hakkım hiç yok mu?
Beklemek güzeldir derler ama ya bu kaderim ya da mutluluk beni unuttu, bilmiyorum.
Ailemden yana şükür bir sorunum yok.
Ama biliyorsunuz ki ruhsal yaralarda ailelere açılmayan duygular ağır geliyor insana...
Hep halime şükrediyorum ama bilmiyorum, bazen yorulduğumu hissetmekten sıkıldım.
Madem herkes mutlu olmak istiyor, neden çevremizdekiler hep mutsuz edilmek üzere varlar?
Hayatımda bir kadına bile el kaldırmamış, hatta sadakat ve merhamet duyguları yüksek birisiyken, neden bu durumdayım?
Bana ve benim gibi arkadaşlara tavsiyen ne olur? Eminim çoğumuz önyargıdan ötürü bu durumdayız... ◊ Rumuz: Denizin dibinde çırpınan umut balığı

YANIT

Sevgili oğlum, yaşadıklarını tamamen anlamam elbette mümkün değil ama insanların zaman zaman ne kadar acımasız olabileceğini hayatım boyunca çeşitli nedenlerle görebilmişimdir.
Kendileri sağlıklı oldukları için bunun böyle sonsuza kadar süreceğini düşünen ve kendileri gibi olmayanlara küçümseyerek bakan bazılarını çok iyi bilirim.
Annem bir zamanlar belden aşağısı tutmayan ve engelsiz bir genç kıza âşık olan bir gence destek olmuştu. Onlar evlenmek istiyorlardı ama özellikle kızın ailesi, çocuk engelli olduğu için müthiş tepkiliydi. Annem onlara çok destek olmuştu. Ailelerle görüştü.
Sonunda evlenmelerine yardımcı oldu. Onlar da annemi hiçbir zaman unutmadı. Çocukları oldu, mutluluklarını her zaman annemle paylaştılar.
Hayat insanın karşısına öyle beklenmedik olaylar çıkarıyor ki, daha önce küçümsediğin o insanlardan özür dileyecek raddeye gelebiliyorsun.
Ama üzülme, elbette senin de değerini bilecek biri ya da birileri çıkar karşına...
Kulakların duymadığı için seni önemsemeyen, kendilerini senden üstün görenlerden çok daha huzurlu ve mutlu olabilirsin...
Senin kişiliğini, çalışkanlığını, girişimciliğini, düzgün ve zeki bir insan oluşunu, bu engelinden çok daha önde tutan biri çıkacaktır mutlaka.
Ama dediğin çok doğru, yaşadıkların ve karşılaştığın üzücü olaylar nedeniyle bıkkınlık duyman çok doğal.
Ve emin ol, senin gibi yaşayan ve aynı duygularla mücadele eden pek çok insan var. Bunların büyük bir bölümü engelli de değil.
Ya eğitimleri, ya yaşadıkları çevre, ya da ailevi durumları yüzünden çevreleri tarafından dışlanıyor, istenmiyorlar.
Ne yazık ki, toplum olarak hâlâ bu konularda çok büyük aşamalardan geçmemiz gerekiyor.