Evden kaçmaya karar verdim

Benim size yazma nedenim bir süre önce köşenizde rastlamış olduğum genç kızın durumu gibi... Evden uzaklaşmayı daha doğrusu kaçmayı, hiçbir aile üyesinin yüzünü görmemeyi çok istiyorum. Aldığım karar üzerine başıma gelecekleri çok araştırdım, araştırmaya da devam ediyorum ve bu arada internette siz karşıma çıktınız. Ve size danışmaya karar verdim. Beni kaçmaya karar verdiren olay şöyle:
Sevgisiz, ilgisiz bir ailede büyüyorum. Babam ben küçükken çok ciddi bir hastalık geçirdi ve şu an yatalak, bu yüzden evde huzursuz bir ortam var. Bu süreç içinde ben anne ve baba sevgisi olmadan büyüdüm.
O yaşadıklarımdan gelen psikolojik sorunlarım şu an hâlâ hayatımı altüst ediyor. Ailemden hem fiziksel hem de duygusal olarak şiddet görüyorum.
Bazen fiziksel şiddete maruz kalmasam da duygusal şiddet de en az onun kadar bana acı veriyor. Ailemden en sevdiğim kişiler bana büyük bir iftira attılar, yapmadığım bir şeyden dolayı.
18 yaşındayım ve artık okumuyorum, kendi isteğimle...
Ama böyle bir karar aldığıma çok pişman oldum. Eğer okusaydım evden kaçma fikrini düşünmeden, gitmem daha kolay olurdu ama şimdi öyle değil. Annem aslında sadece duygusal şiddet uyguluyor fakat abim demek istemediğim kişi beni her türlü mahvediyor.
Beni her gün dövmeye ve vurmaya kalkıyor, ağlama krizlerine sokuyor kendimi ne kadar düzgün bir şekilde ifade etmeye çalışsam da yapamadım.
En son çare belki değerimi anlayıp beni rahat bırakırlar düşüncesiyle evden kaçmak oldu. Artık çok yoruldum ve gücüm kalmadı kendimi çaresiz hissediyorum.
Neden böyle yaptıklarının sorduğumda ise “Seni sevdiğimizden, seni korumak için” diye bahane uyduruyorlar. Hiç kimse koruma iç güdüsü yüzünden böyle yapamaz karşı tarafı daha çok kışkırtır.
Gerçekten hiç iyi bir psikoloji içinde değilim. Kendime zarar veriyorum ama içimdeki acı asla azalmıyor, o yüzden en mantıklı gelen çare kaçmayı düşünüyorum. Lütfen ne yapamam gerektiği konusunda bana yardım edin.
Yaşadıklarım hiç kolay değil ve ben artık kaldıramıyorum.
◊ Rumuz: Artık kaldıramıyorum

YANIT

Yazılarımı izliyorsan, sevgili kızım, benim evden kaçmak isteyen genç kızlara karşı tavrımı ve düşüncelerimi çok iyi biliyorsundur. Her zaman bu konuda söylediğim şeyi sana da tekrarlamak zorundayım.
Evde yaşadığın her ne olursa olsun, evin dışına çıktığında, o hiç bilmediğin alemde, korumasız ve sahipsiz olduğun anda yaşayabileceklerinin yanında çok hafif kalır.
Bu nedenle en kötü ev ortamı bile sokakta, tek başına kaldığında başına gelebileceklerden daha zararsız olacaktır.
Ve tabii sen ne yaşadın, ne yaptın ki sana iftira attılar, sana böyle kötü muamele yapmayı sürdürüyorlar, bilemiyorum ama hiç kimsenin sana bu şekilde zarar vermesine katlanmamalısın.
Sana kim şiddet uyguluyorsa, karakola şikayet etmeye hatta savcılığa başvurup yardım istemeye hakkın var.
Abin ya da sana kötü davranın her kim olursa olsun, onu ailenin diğer fertleri de uyaramaz mı?
Yoksa onlar da onu onaylıyo mu?
Her ne olursa olsun, eminim ailede sana yakın hissettiğin birileri vardır. Onlara artık katlanamadığını anlatabilirsin.
Olmadı, devletin kadın sığınma evlerinden birine başvurabilirsin.
Alo 183 hattına veya şiddet önleme ve izleme merkezlerinden birine (bulunduğun kentin ya da ilçenin) ŞÖNİM’i arayarak gereken bilgilere ve yardıma ulaşabilirsin.
Ama hiçbir şekilde böyle dayak yiyip hakaret işitip tepkisiz kalamazsın.
Kalmamalısın...
Yine de bir kez daha tekrarlıyorum asla ve asla kaçmayı düşünmemelisin.
Başına gelebilecekleri tahmin bile edemezsin. Hele şu son dönemdeki ülkemiz ortamında...