Eşimi kardeşimle yakaladım

Eşimle birbirimizi severek evlendik. Evlendikten 6 ay sonra hamile kaldım.
Doğumum çok zor oldu.
Üstelik bu süreçte annem de yanımda değildi. Çünkü evliliğimden bir yıl önce annem babamı aldattı ve ayrıldılar.
Ben anneme çok düşkündüm bu yüzden psikolojim çok bozuldu. Ayrıldıktan sonra annem kadın sığınma evine gitti ve kız kardeşimle bizi okuduğum ilçede aç ve yapayalnız bıraktı.
Babam da köyde çalışmak zorunda olduğu için yanımızda değildi.
Kısa süre sonra eşimle evlendim.
Ancak onun ailesi beni benimseyemedi. Hep yargılayıp arkamdan dedikodumu yaptılar.
Kız kardeşim çocuğum olunca bana yardıma geldi, o zaman 19 yaşındaydı.
Dört buçuk ay yanımda kaldı.
Sonra babamın yanına gitti.
Bu arada kayınpederim, “Bir süre babanın evinde kal, oğlum da işlerde bize yardım etsin” dedi. Eşim hiç karışmadı ve beni babamın köyüne bıraktı.
Bu yüzden eşime karşı öfkeliydim.
Beni arayıp sormadı meğerse bu sürede kardeşimle yazışıyorlarmış.
Oğlumuz beş aylık olmuştu, eşim bizi görmeye geldi. Bana “Kalmak istersen kal” dedi. Ama evimize dönmek istiyordum. Akşam oldu ve eşim hemen uyumak istediğini söyledi. O akşam bazı misafirler gelecekti, “Git babaannemin evinde uyu, orası boş, sessiz” dedim.
Bu arada babamla ninemin evi aynı avlu içinde. Bana ısrarla “Gelme, misafirlerle ilgilen” dedi.
Bir anlam veremedim. Ben misafirlerle sohbet ederken kardeşim de telefonuyla oynuyordu sonra da “Abla ben odun alacağım” diyerek dışarı çıktı. Şüphelendim ve camdan baktım. Kardeşim odun kovasını bıraktı ve yok oldu. Ben de ardından babaannemin evine gittim. Hayatımın en berbat anını o zaman yaşadım...
Kocam, kardeşimin üstündeydi.
Kendimi çok çaresiz hissettim.
Ne diyeceğimi bilemedim. Hayatınızda en sevdiğiniz iki insandan nefret etmek nasıl bir duygu bilemezsiniz. Açıklama yapamadılar. Onları öyle görünce hayatımdaki en büyük hayal kırıklığımı yaşadım. Zaten kendimi hep kusurlu bulur, değersiz hissederdim. Kavga ettik; kardeşimi biraz hırpaladım.
Eşime gitmesini söyledim, boşanmak istiyordum, “Seni almadan gitmem” dedi.
Evdeki misafirlere ve babama bir şey yansıtmak istemedim.
Eşimle evimize dönmek zorunda kaldım. Eşim, çok pişman oldu. Beni kaybetmekten korktu.
Şimdi çocuğum için ayrılmıyoruz ama aramızdaki soğukluk devam ediyor. Artık ona olan güvenimi kaybettim.
Olay nasıl başladı, kardeşim bizdeyken de ilişkileri var mıydı, merak ediyorum ama gerçeği söyleyeceklerini düşünmüyorum. Güya olay anlık gelişmiş, aralarında önceden bir ilişki yokmuş. ◊ Rumuz: Çıkmazdayım

YANIT

Haklısın kızım, gerçekten hayatının en kötü, en unutulmayacak anını yaşamışsın.
Bir yanda eşin, bir yanda kız kardeşin. Olacak şey mi? Ne namus mevhumu kaldı, ne sadakat?
Erkek adam, evde yaşayan baldızına kötü gözle bakar mı? Ar namus sahibi bir genç kız, ablasının eşine, yani eniştesine yaklaşmayı düşünebilir mi?
Ne yazık ki bugün böyle olaylara daha sık rastlanmaya başlandı.
Bunları duydukça gerçekten insanlığımdan utanıyorum. Ne söylerse söylesinler, ben onların sizin evde de birlikte olduklarını düşünüyorum.
Amacım seni kocandan ayırmak değil, düşünmeni sağlamak...
Şu anda eşine katlanıyorsun farkındayım ama ben olsaydım, ona artık asla güvenmezdim. Allah sana kolaylık versin sevgili kızım.