Eşim çocuğumu istemiyor

Merhaba Güzin Abla, ben ikinci evliliğimi yaptım. İlk eşimden 9 yaşında bir kızım var. Annesiyle yaşıyor. İkinci eşimle evlenmeden önce çocuk konusunu konuşmuştum. “Sorun olmaz, bize de gelir gider” demişti.
Kızımla yeni eşim evlenmeden önce tanışamadılar. Ayrı şehirlerde yaşıyorduk çünkü. Evlendikten sonra ben kızımı haftanın iki günü yanıma almaya başladım. Fakat eşim bu durumu kabullenemedi. “Ayda 3-4 gün gelsin” dedi. Beni sevdiğini, ama çocuğumun her hafta bize gelmesini istemediğini söyledi.
Sizce evlilik öncesi ve sonrası bu davranış değişikliği normal mi? Ayrıca yazları kanunen kızım 1 ay bende olmalı. Ama eşim “Yazları da, tatile giderken de istemem çocuğu” diyor.
Sizce boşanmalı mıyım? Benim parçam olan çocuğu sevmeyen birisi beni nasıl sevmiş olabilir ki? Bunalımdayım. Lütfen bir yanıt verin. Teşekkürler.
◊ Rumuz: Ne zaman mutlu olacağım

YANIT

Sevgili oğlum, boşanmalarda ne yazık ki en büyük sorun çocuklar oluyor. Aslında en büyük acıyı çeken, hayatları altüst olan, bütün bir ömür boyu psikolojik sorunlar yaşayan çocuklar bunlar.
İki taraf da bir şekilde hayatlarını yeniden kurup başkalarıyla evlenip mutlu olabiliyorlar. Ama bu arada olan çocuklara oluyor tabii. Onların durumuyla ilgilenen pek yok. Cici babalarıyla ya da cici anneleriyle mutlu mesut geçinip gittiklerini düşünüyorlar. Ya da böyle düşünmek işlerine geliyor.
Çocuklara sormak akıllarına gelmiyor tabii. Hafta sonları ya babada, ya da annede, yaz tatillerinde bir ay birinde, bir ay diğerinde...
Ne hoş, değişik ve heyecanlı bir hayat değil mi? Sizin kızınızın da mutlu olduğunu düşünmüyorum, sevgili oğlum. Evlenmeden önce eşin, çocuğunu normal karşılamış, onunla uyum sağlayacağının işaretlerini vermiş. Ama sonra nikah kıyılıp karın olunca asıl yüzünü göstermiş. Pek çok üvey anne ya da üvey baba gibi...
Dünyaya getirdiğiniz bu çocuk geleceğini ve tüm yaşamını size bağlamış, o her şeyden önemli olmalı. Çünkü bir insan yetiştiriyorsunuz. Bu yüzden bu durumu çok hafife almamalısınız. Annesiyle olan durumunu bilmiyorum, yazmamışsınız ama sizinle yaşadığı zamanlarda ona en azından huzur vermek zorundasınız.
Eşinizi karşınıza alın ve konuşun. Çocuğunuza iyi davranmayacaksa, sevgi bir yana, ona en azından önem veremeyecekse, bir kap yemek yapıp, onu ağırlayamayacaksa, gerçekten bu evliliği sürdürmeyin.
Çünkü bu durum onun aynı zamanda insanlığını da gözler önüne seriyor. Küçük bir kız çocuğuna iyi davranmayı başaramıyorsa, ileride size de pek iyi davranamayacak demektir.

Eşim kaba ve cimri

Ben 17 yaşında evlendim. Şu an 36 yaşındayım, 3 çocuğum var... Eşimi hiç bir zaman sevmedim. Evet, bana o zamanlar evlenmek isteyip istemediğim soruldu. Kendi rızamla evlendim. Ama çok mutsuzum. Hayatım çok zor. Eşim çok anlayışsız, kaba, cimri ve ben yıllardır onunla yaşıyorum. Buna yaşamak denirse...
Hep hastanelerdeyim, sürekli ağrılarım oluyor. Doktorlar psikolojik olduğunu söylüyor. İğnelerin, ilaçların hiç faydası da yok. Her şeyden kısıtlandım, hayat çok zor geliyor bana.
Zaman zaman intihar etmeyi de düşündüm ama çocuklarım var. Bu yüzden vazgeçtim. Ama ne yapacağımı bilmiyorum.
Rumuz: Hep hastayım

YANIT

Sevgili kızım, madem bu adam bu kadar kötüydü, madem seni bu kadar mutsuz ediyordu, neden ilk başta hemen ayrılmayı düşünmedin? Üstelik bir de ondan 3 çocuk yapmışsın... 36 yaşına kadar neden bekledin de ayrılmadın?
Bırak bu intihar düşüncesini, böyle bir adam için hayattan vazgeçmeye değer mi? Çocuklarını kime emanet edeceksin?
Ailene sığınman mümkünse onların yanında kal. Olmazsa bir kadın sığınma evinde kalabilirsin. Boşanıp, kendine bir iş bul.
Bir yandan çocuklarına bakarsın, bir yandan da bu psikolojik hastalıklarından kurtulmaya çalışırsın.
Yazık değil mi sana? Bu gencecik yaşta doktor doktor dolaşıyorsun. Söylememişsin ama eminim eşin sana şiddet de uyguluyordur.
Yanlış evliliğinde elbette ailenin de sorumluluğu var. Bu yüzden boşanmanı destekleyip, sana ve çocuklarına kol kanat germek zorundalar.