Boşanmamakla hata mı yaptım

Merhaba Güzin Abla, ben 44 yaşında, evli ve 2 çocuk annesiyim. Eşimle 23 yıldır evliyiz. Tanıştığımızda ben 16, o 20 yaşındaydı. Çocuk sayılırdım, 6 yıl çıktıktan sonra evlendik. Birbirimizi çok severek evlendik. Ancak evlendikten sonra birbirimize çok da uyumlu olmadığımızı gördüm.

Evlenmeden önce hiç de öyle gözükmüyordu, eşim sakin, ailesine bağlı, benim fikirlerimi önemseyen birisi gibiydi. O zamanlarda da güvenimi sarsacak birkaç olay yaşamıştım, belki de o zamanlar anlamalıydım birbirimizi ne kadar sevsek de ileri vadede sorunlarımızın büyüyeceğini ama anlayamadım.

Kızım 18, oğlum 11 yaşında. Evliliğimizin ilk yıllarında hem iş hayatım, hem de çocuk büyütme telaşıyla bugünlere kadar geldik.

Ama yaşadığımız olaylar bende birikti, çığ gibi büyüdü. Artık yılların yorgunluğuyla baş edebilecek gücü bulamıyorum kendimde.

Boşanmayı çok düşündüm, ama ben baba sevgisi nedir görmedim, aile nedir görmedim. Bu yüzden çocuklarımın baba sevgisinden mahrum kalmasını istemedim. Evlendikten sonra eşimin aslında çok sinirli, bir anda parlayan, sonucunu düşünmeden ağzına geleni söyleyebilen ve sonrasında da hiçbir şey olmamış gibi devam eden bir kişilik olduğunu gördüm.

Ben evlenmeden önce nasıl birbirimizle vakit geçirip, geziyorsak evlendikten sonra da devam etmesini istedim. Ama o hafta sonları ailesini görmeye gitmeyi tercih etti.

Hafta içi birbirimizi zor görüyorduk, hafta sonu da açıkçası kayınvalidemlere gidip evde oturmak istemiyordum, eşimle gezmek istiyordum. Ama asla onu engellemedim. Yine de her hafta gitmek bana saçma geliyordu. Ancak eşim, “ben kalabalık ailede büyüdüm, sen hiç aile görmemişsin” diyerek bu alışkanlığını sürdürürdü.

Ben evlendiğimizde üniversiteyi bitirmemiştim, son yılı evli olarak okudum. O genç yaşıma rağmen ailesi bize geldiklerinde yemekler yapardım, hatta bizde kalırlardı. Bu kadar sık gelmelerine gerek olmadığını söylediğimde beni normal olmamakla, insan istememekle suçlardı.

Bu tartışmalardan, kavgalardan çocuklarımı olabildiğince uzak tutmaya çalıştım ama bir yere kadar tabii. Üstelik benim şu hayattaki önceliğim çocuklarım oldu. Elimde olmadan bu tartışmaları, kavgaları yaşamak bana kendi yaşadıklarımdan çok daha ağır geldi.

Cinsellik evlilikte çok önemli ama maalesef eşim isteksizdi, o isteksiz olunca benim de isteğim kalmadı. Dolayısıyla evlilik hayatımız boyunca cinsel birlikteliğimiz de iyi gitmedi.

Bu süreçte psikolojik destek aldım çok defa, testler yapıldı, sorunun eşimde olduğu ortaya çıktı. Ama bir yandan boşanmamız gerektiğini söyleyen bir terapist çıkmadı, bu zamana kadar boşanmadıysak bizi birbirimize bağlayan bir bağ olduğunu söylediler.

Diğer taraftan kızım büyüdü. Bilmiyorum belki de eşimle aramızdaki anlaşmazlıktan oldu ama şu anda çok öfke dolu, tanıyamıyorum kızımı. Bana karşı o kadar kırıcı konuşuyor ki anlatamam.

Şu hayatta bir tek annem var, o da yaşlı ve bakıma ihtiyacı var. Sonuçta bizim sorunlarımız hâlâ devam ediyor ve biz ayrılamadık. Sizce ben boşanmamakla hata mı ettim, evliliğe bağımlı birisi miyim? Ne yapmalıyım, görüşleriniz benim için önemli.

◊ Rumuz: Hata mı ettim

YANIT

Sevgili kızım, uzun mektubundan anladığım kadarıyla, senin evliliğindeki en önemli sorun eşinin ailesine düşkün biri olması.

Tabii öfkesi ve tartışmalarda hakarete kadar gitmesi de çok ciddi ve kırıcı sorunlar. Ve bütün bunlara ilaveten evlilikte çok önemli olan cinsel hayatınızın da tatminkâr olmaması sizi çok yıpratmış.

Ancak sana çok açık söylemem gerekirse, bunca yıllık dert ablası olarak gördüğüm, günümüzdeki evliliklerin yüzde 80’inde bu bana saydığın sorunlar yaşanmakta. Bunun en önemli nedeni ise bizim aile yapımızda gerek erkek çocukları, gerekse kız çocukları evliliğe doğru düzgün hazırlamamamızdır.

Evliliği bambaşka hayal eden gençler, gerçekle karşılaştıklarında yıkılabiliyorlar.

Ayrıca sen gerçekten çok genç yaşta evlenmişsin. Bu da büyük bir hataymış. Madem bu kadar mutsuz olmuşsun, neden çok daha gençken boşanmaya cesaret etmemişsin?

Şimdi bir düşün bakalım, şu anda boşanırsan, her şey çok daha mı iyi olacak? Karar senin.