Barıştığımızı ailelerimizden gizliyoruz

Bir buçuk yıllık bir ilişkim var. Erkek arkadaşımla güzel bir beraberlik yaşıyoruz, birlikteyken saatlerin nasıl geçtiğini anlamıyoruz. Eğlenceli, hareketli bir çiftiz. Birlikte sanki çocukluğumuza dönüyoruz. 1 yılın sonunda evlenmeye karar verdik ve ilk adımı attık. Aileler tanıştı, söz kestik.
Sözden sonra erkek arkadaşım beni çok fazla kıskanmaya başladı. Tek tartışmamız kıskançlıktı ama onu da çabuk atlatırdık. Biraz tartışır hemen hiçbir şey olmamış gibi güler, eğlenir konuşur, dertleşir hallederdik. Ailemle, ailesi de çok iyi anlaştı ama bu görünüşte böyleymiş... Sözden 2 ay sonra ablaları ve annesi gerçek yüzlerini gösterdi. Aramızı açmaya çalıştılar ve bana iftira attılar.
Erkek arkadaşımın arkasından konuştular. Yani, kendi kardeşlerini bana kötülediler.
Bana attıkları iftiraları erkek arkadaşıma ispatladım ama onlara tepki göstermedi. “İyiliğimizi düşünüyorlardır” diye konuyu kapatmak istedi. Benim ailem de böyle olunca ayrılmamı istedi.
Ben de yaşadığım hayal kırıklığı ve ailemin tepkisi yüzünden ondan ayrıldım. Ama 2 gün bile ayrı kalamadık. Çok yalvardı, ben de karşı koyamadım. Biz de ailelerimizden gizli barıştık ve 3 aydır gizli gizli görüşüyoruz. Ama bu böyle sürmez.
Erkek arkadaşım “Artık ailelerimize söyleyip eski günlerimize dönelim. Hazırlıklarımıza devam edelim” diyor.
Ama ailem onların isimlerini bile duymak istemiyor. Ne ailemi üzmek istiyorum, ne de böyle birbirimizi severken ayrılmak istiyorum.
Sence ne yapmalıyım?
◊ Rumuz: Ne yapmalıyım

YANIT

Sevgili kızım, ayrılmanıza hiç gerek yok. Aslında ben her zaman gençlerin ailelerini karşılarına almamaları gerektiğini, evlenmek istediklerinde, mutlaka ailelerin de onayını almanın en doğrusu olduğunu söylerim.
Ama zaman zaman öyle olaylarla karşılaşıyor ki insan, ister istemez, mutluluğum mu, ailem mi ikilemiyle baş başa kalıyor.
Sonuçta birinden birini seçmek zorunda olabiliyorsunuz. İşte siz de böyle bir yol ağzındasınız.
Size sunulan iki yol var... Mutluluğunuzu mu düşüneceksiniz, yoksa ailelerinizin kaprislerine mi boyun eğeceksiniz?
Siz birbirinizi seven iki gençsiniz. Şu anda ailelerinize yeniden birlikte olduğunuzu söylemeniz tabii ki en doğrusu.
Ama gördüğüm kadarıyla ne senin ailen, ne de sevdiğin gencin ailesi mantıklı bir tutum sergileyecektir. Sizi ayırmak için ellerinden geleni yapacaklarına inanıyorum.
İnşallah yanılıyorumdur ama böyle bir durumda, size de kendi başınızın çaresini bakmak düşecek.
Bence gerçek bir sevgiyi bulmuşken, birbirinizden vazgeçmemelisiniz. Onları ikna etmeniz mümkün değilse, o zaman iki olgun insan olarak evlenip yuvanızı kuracaksınız.
Sevdiğin gencin ailesi, belli ki seni istemiyor... Bu yüzden sana iftira atmaktan bile kaçınmamışlar.
Senin ailene gelince, “Vay benim kızıma iftira atıyorlar, o genç de kızımın yanında durmamış, ben böyle damat istemem” demiş de, başka bir şey dememiş...
Her iki taraf da haksız. Elbette onlara sırtınızı dönmeyin, gidin ellerini öpün, hallerini hatırlarını sorun. Ama mümkün olduğunca mesafeli davranın. Ancak bu şekilde kendi yuvanızda mutluluğu yakalayabilirsiniz.