Babam ‘Anneni ikna et’ diye yalvarıyor 

Merhaba, size yazmamın nedeni çaresizlik...
Annem ve babam bundan yaklaşık 24 yıl önce evlenmiş. Daha doğrusu annemi babamla zorla evlendirmişler. Annem sürekli şiddet, baskı görmüş, hakaret, küfür duymuş babamdan.
Babam bu yaptıklarına yıllar boyu sorumsuzca devam etmiş.
Sonra biz üç kardeş dünyaya gelmişiz; iki erkek, bir kız.
Babam bize karşı babalık görevlerini yerine getiremediği gibi bizi okutmadı.
Ben 21 yaşındayım ve daha 16 yaşındayken babam tarafından evlendirildim. Çok kötü bir hayattan başka kötü bir hayata atıldım.
Evliliğimde annemin yaşadıklarını yaşadım 5 yıl boyunca.
Uzatmayayım; annemin de bizim de psikolojimiz yerle bir olmuş durumda.
Babam umutsuz bir vaka. Annem şiddet yüzünden onu karakola şikayet etti ve babama uzaklaştırma cezası verildi.
Bu daha önce de oldu, “Affedin beni, yemin ediyorum bir daha böyle şeyler yapmayacağım” diye defalarca söz verdi.
Ama daha 1-2 hafta geçmeden eski haline döndü. Durum yine aynı, hiçbir şey değişmedi.
Annem uzaklaştırma kararı aldırmış ve boşanma davası açmış. Bize diyor ki; “Ben bu adamı istemiyorum.”
Babam olacak insan da yine her zaman olduğu gibi yeminler edip yalandan ağlama numaraları yapıyor, özürler dileyip bizi sürekli rahatsız ediyor.
Her yerden engellediğimiz için başka kişilerin telefonlarından arıyor.
Cevap vermediğimizde de iftira atarak annemi, kardeşlerimi ve beni küçük düşürüyor, aşağılıyor.
Geçenlerde beni tekrar aradı, “Kızım ne olur affet, anneni ikna et, beni eve alsın, perişan durumdayım” dedi.
Anlattı durdu, ben de “Tamam, anneme anlatacağım” dedim. Ama annem Nuh diyor, peygamber demiyor.
Ne yapacağım bilmiyorum. Bu adam bize hiç babalık etmedi, bir lokma ekmeği bile çok gördü. Yeri geldi yabancılara muhtaç hale geldik ama o bize acımadı.
Döve döve annemi ağır sağlık sorunlarıyla yaşamak zorunda bıraktı. Şimdi ben ona yardım etmeli miyim? Gerçi etmek istesem bile annem kabul etmiyor.
Bir de şöyle açık bir şey var ki; huylu huyundan vazgeçmez. Bana ne düşündüğünüzü yazın lütfen...
Rumuz: Şiddet

YANIT

Sevgili kızım şu anda hâlâ evli misin, eşini terk ettin mi, yoksa yine o mutsuz evliliğini sürdürüyor musun bilmiyorum. Ama umarım annenin kaderini paylaşmayıp bir an önce bu zorlu hayattan kendini kurtarmayı başarmışsındır.
Şu anda bana sorduğun en önemli şey, babana yardım edip etmemek ve anneni ikna edip etmemek...
Son cümlen benim düşüncemi dile getiriyor. “Huylu huyundan vazgeçmez” diyorsun ve çok haklısın.
Baban giderek güçten düşse de, artık yaşlanmaya başlamış olsa da, belli ki annene yine şiddet uygulayacak, ona kötü davranacak, hakaret etmeyi sürdürecek.
Üstelik acılarla dolu yıllardan sonra annenin babandan nefret ettiği de ortada. Ona bunları yaşatan adamla yeniden birlikte yaşamak isteyeceğini hiç sanmıyorum. Bunu sana kesin bir dille de söylemiş zaten. Bu nedenle anneni zorlamamalısın.
Babanın da bunca yıl boyunca size yaptıklarından sonra bunların karşılığını görmesi, günahının kefaretini ödemesi gerekmiyor mu?
Yaşı ilerlediği için kendini artık güçsüz hissediyor olmalı. Belli ki yalnız kalmaktan korkuyor ve annene dönmek istiyor. Yine bencilce sadece kendini düşünüyor.
Eve geldikten sonra biraz rahatlayıp kendini güvende hissettiği zaman yine aynı eziyetlere başlayacağı ortada.
Bu nedenle bırak annen artık huzurlu, mutlu bir hayat sürebilsin.
Hem baksana annen ciddi sağlık sorunları yaşıyormuş. Biraz daha zorlanırsa, hayatını kaybetmesi söz konusu olabilir.