Atanamazsam evleneceğim

23 yaşında Türkiye’nin en iyi üniversitelerinden birinden mezun olmuş ve KPSS’de derece yapmış bir genç kızım. Atanmayı bekliyorum. Fakat bunun için önce mülakatı geçmem lazım.
Şöyle ki mülakatta elenirsem ailemle bir süre daha yaşamak zorundayım. Fakat her yönüyle problemli bir ailem var.
Bir defa çok kalabalığız ve artık onlarla yaşamaya tahammülüm kalmadı. Hiçbir şeyden memnun olmayan bir babam var. 23 yaşındayım ama gerçekten 60 gibi hissediyorum. Atanamazsam ayrı eve çıkmak gibi bir lüksüm de yok. Çünkü daha geçen sene mezun oldum. Çalışıyorum ama düzenli bir işim yok.
Derecemi ilk yılda hem okul derslerine hem sınava çalışarak yaptım. Üstüne üstlük depremi de yaşayıp iki ay kayba uğradım. Yine de şükürler olsun bu dereceyi yaptım.
Atanamazsam yapamam bu insanlarla. Tek çarem evlenmek ama ailemin çevresi yok.
Ben de ahım şahım güzel bir kız değilim. Şimdiye kadar hiç sevgilim olmadı. Ve olmayacak bu gidişle, biliyorum. Evlilikte denklik önemlidir değil mi?
İşte atanamazsam bu çevrede benim vizyon ve kültürüme göre biri yok. Çevremdeki tek üniversite mezunu benim.
Gerçekten atanamazsam bu insanlardan birine “evet” demek zorundayım. Okulumun adı sayesinde bile iş bulabilirim ama bu insanlar eğitim hayatına o kadar yabancı ki okulumun statüsü hakkında hiçbir fikirleri yok.
Size sorarım bir oğlunuz olsa ve doğru düzgün bir işi bile olmasa böyle bir kıza talip olur mu?
İşte annem ve babamın böyle kısıtlı düşünen bir çevresi var.
Böyle bir insanla evlenirsem de mutsuzluktan ölürüm.
Doya doya gezebileceğim, film izleyip kitap okuyabileceğim, sohbet edebileceğim, kısaca dünya görüşü benimle benzer birini istiyorum.
Ama buradaki insanlar için hayat yemek içmek ve uyumaktan ibaret.
Zaten babam da okula göndermek istemedi beni.
Okumak için çok uğraştım, gözyaşı döktüm. Ama şimdi geriye dönsem okumazdım. Çünkü hayatınızdaki insanların büyük bölümünü anne babanızın çevresi oluşturuyormuş.
Okumak sadece ufkumu açtı. Gerçekten cehalet mutlulukmuş.
Şimdi ne olacak?
Atanamazsam ne yapacağım?
Evde oturup saydığım özelliklere sahip birinin gelmesini mi bekleyeceğim?
Kader insanın çabasına bağlıdır. Ama ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. İşte bu yüzden size danışmak istiyorum.
Yaşım küçük ama ruhum çok yaşlı. Bu yazıyı 60 yaşında biri yazmış varsayın.
Rumuz: Çok yaşlı

YANIT

Sevgili kızım sen eğitiminle aile düzeyini aşmış, bu yüzden de çok büyük bir psikolojik baskı altında kalmış bir insansın.
Bu yaşadığın baskıyı bu yüzden çok iyi anlıyorum. Ailenin okumuş ve yükselmiş tek ferdi olmak çok büyük bir sorumluluk. Ama bu beklediğin atama gerçekleşmezse ya da gecikirse, evlenmek zorunda olduğunu düşünmeni hiç anlayamadım.
Sana asla katılmıyorum. Biliyorsun ülkemizde binlerce genç şu sırada senin gibi atanmayı bekliyor sabırsızlıkla. Ama olmazsa bu her şeyin sonu değil.
Şu sırada çalıştığını söylüyorsun, ama belli ki kazancın iyi değil. Ancak senin gibi zeki ve akıllı bir genç kızın böyle kaderine boyun eğebileceğine inanmak istemiyorum.
Atanmayı beklerken kendine elbette çok daha iyi bir iş bulabilirsin, bu şekilde de istediğin hayatı yaşama ve ev kurabilme fırsatın olur.
Henüz çok gençsin ve yaşamın baharındasın. Böyle karamsar olmanı anlayamıyorum. Hele senin gibi mücadeleci bir genç kızın kurtuluşu anlaşamayacağı biriyle evlenmekte görmesini ise asla kabul etmiyorum.