Artık oyun bağımlısı değilim ama ailem buna inanmıyor

Ben 16 yaşında bir lise öğrencisiyim. Ailem, içine kapanık insanlardır. Haliyle ben de öyle büyüdüm. Liseye geçtiğimde bu durum beni çok zorladı. Yatılı bir lisede okuyorum. Yurttaki arkadaşlarımla aram iyi ama birçoğu okulun diğer şubelerinde. Haliyle kendimi okuldayken yalnız hissettiğim zamanlar oldu.
Kendimi hep zayıf, sıkıcı, ezik birisi olarak gördüm. Haftanın 5 günü zamanım yurtta geçiyordu. Cuma akşamı eve geliyor, pazar günü öğleden sonra yurda gidiyordum. Yani ailemle zaman geçirmek için bir cumartesi günüm vardı. Ama ben o günü bilgisayar oyunlarıyla geçiriyordum.
Bu benim hatamdı. Sonuçta onlar benim ailem ve onlara zaman ayırmalıydım.
Bu nedenle çok tartıştık. Zaman zaman tartışmanın dozu arttı. Bu olaylar yaklaşık 2 yıl önceydi. En sonunda bu oyun bağımlılığımdan kurtulabildim. Yaklaşık 6 aydır haftada 1-2 saatten fazla oyun oynamıyorum.
Ama ailemin bana karşı tutumu hiç değişmedi. Elimde telefonu aldığım, bilgisayarı açtığım her an onlara göre oyun oynuyorum.
“Senden hiçbir halt olmaz. Sana hiç güvenimiz yok” gibi ağızlarına geleni saymaya başlıyorlar. Artık bunları kafamdan çıkaramıyorum.
Ne zaman alt kattaki odama geçsem, sanki üst katta benim hakkımda tartışıyorlar, bağırıyorlar gibi kafamın içinde sesler duyuyorum. Bir de ağzımdan çıkan her söz bir tartışma konusu oluyor.
Konuşmaya korkuyorum artık ve bu benim sosyal hayatıma da yansıdı. Pandemi nedeniyle arkadaşlarımla pek buluşamadım. Buluştuğumuzda da konuşmak bana çok zor geldi. Derdimi aileme de anlatamıyorum.
Babam alıngan, inatçı ve kendi bildiğinden şaşmayan birisidir. Onunla konuşmaya çalışsam laf işitir, bir de suçlu olurum. Babam, anneme karşı da böyle. Annem sürekli alttan alıyor.
İyice doldum taştım. Artık sadece üniversiteyi kazanıp buralardan uzaklaşabilmek umuduyla yaşıyorum. Yine de ailemi kötülemek istemem. Bu büyük bir haksızlık olur.
Ailem ben ne istersem ellerinden geldiğince karşılamaya çalışır. Eğitim konusunda her zaman arkamdadırlar. Ayrıca orta halli bir aile olmamıza rağmen beni üniversite döneminde İngiltere’ye İngilizce kursuna yollamayı düşünüyorlar. ◊ Rumuz: Ne yapacağımı bilmiyorum

YANIT

Sevgili oğlum, inan şu pandemi günlerinde pek çok genç senin durumunda.
Herkes farklı tepki gösteriyor ama genellikle gençler aileleriyle sorunlar yaşıyor. Çünkü büyükler de zor durumda. Onların da türlü dertleri var.
Kimi maddi sorunlarla mücadele ediyor, kimi iş yerinde ya da meslek hayatında problem yaşıyor.
Kimi de aile içinde tıpkı seninkilerle olduğu gibi türlü tartışmalar, kavgalarla baş etmeye çalışıyor.
Kolay değil 1.5 yıldır bir yandan tepemizdeki korona korkusu, bir yandan eve kapanmak, normal hayatımızı yaşayamamak derken, hepimiz bunaldık, hepimiz ruhsal açıdan sorunlu bireyler olduk.
Bu nedenle kendini de suçlama, aileni de.
Gördüğüm kadarıyla çok aklı başında bir gençsin.
Bugünleri mantığınla aşabileceksin.
Baktın olmadı, bu hissettiklerini bir uzmanla paylaşmanda yarar var.