Annem “Keşke seni doğurmasaydım” dedi

Yaşım 13... Annem beni sabah çatık kaşlarla, asık suratla ve bağırarak uyandırır. Gece 1-2 gibi uyuduğum için sabah 11 gibi kalkabiliyorum. Geç uyandığım için de sabahları bana çok sinirli davranıyor.
Sorunu çözmeye çalışmak için iletişim kurduğumda yine sadece kendi konuşarak, benim geçmişten bu yana tüm hatalarımı sayarak bağırmaya devam ediyor. Sorun sadece bu da değil. Benim bir buçuk yaşında küçük erkek kardeşim var. Annem ev temizliği ve yemeğiyle ilgilendiği için kardeşime zaman ayıramıyor.
Dolayısıyla sabahtan akşama kadar onunla ben ilgileniyorum. Bu aşırı yorucu bir durum. Anneme benim de ara ara dinlenmeye ihtiyacım olduğunu dile getirdiğimde bana şu tepkiyi veriyor: “Yaptığın işi de başa kakmasan olmaz. Kolaysa sen gel yemek, temizlik yap.”
Bugün mesela 4. defa beni sarsacak, kıracak cümleler kullandı. Örneğin, “Keşke seni doğurmasaydım, iğrenç, pislik...”
Hatta küfür bile ediyor bana. Bu sözcükler kalbimi parçalıyor. Bazen diyorum ki, “Aramızdaki sorunların kaynağı ergenlik döneminde olmam mı?” Annem geçmişte kendi ailesi ile bazı sorunlar da yaşamış. Mesela öz anne ve babası onu dışlamış, diğer kardeşlerine bakmış. Onu bir aileye vermişler. Annemi de şu an ki üvey (ama aslında öz gibi) olan anne ve babası büyütmüş, sahiplenmiş. Bana karşı bu öfkesinin ya da çıkışlarının bu durumdan da kaynaklanabileceğini düşünüyorum. Güzin Abla, ne yapmalıyım? Rumuz: Annemle aramızdaki sorunlar

YANIT

Sevgili küçüğüm, bu yaşta böyle üzüntüler, acılar içinde olman beni gerçekten çok üzdü.
Annene en çok ihtiyacın olduğu bir dönemde, ondan beklediğin ilgiyi ve sevgiyi görememen, onun sana böyle düşman gibi davranması gerçekten çok üzücü.
Anneler böyle davranmaz demek istiyorum ama ne yazık ki zaman zaman senin gibi küçücük bir çocuğun annesinden yakınmalarıyla da karşılaşabiliyorum.
Ama sana söylemeliyim ki mektubunda dikkatimi çeken iki şey var: Birincisi çok düzgün ve son derece akıcı bir ifaden olması.
İkincisi ise anneni yargılamayıp, onun psikolojisini son derece mantıklı bir şekilde tahlil edebilmen...
Gerçekten annenin mutsuz olduğunu ve bunun çocukluk dönemindeki dışlanmasına bağlı olabileceğini ben de düşünüyorum.
Annen belli ki mutsuz bir çocukluk geçirmiş.
Her ne kadar anneni, ona çok iyi ve gerçek anne ve babası gibi davranabilmiş bir aile büyütmüş olsa da onun ruhunda ailesinden ayrı düşmüş olmak kim bilir ne yaralar açmıştır.
Ve sen eminim bunu çok iyi anlayabiliyorsun...
Ancak annenle yakınlaşmak için mümkün olduğunca ona anlayışlı davranmanı öneririm.
Onun sana kötü davranmasına fırsat vermeyecek şekilde hareketlerine özen göstermeyi, onu öfkelendirmemeye çalışmayı deneyebilirsin ilk adım olarak.
Bu bir süreç olabilir, belki zamanla sana haksızlık ettiğini anlayacaktır. Sakinliğini korumalısın sevgili kızım.