Annem hayatımı kısıtlıyor

Merhaba Güzin Abla, ben 17 yaşındayım ve sürekli baskı altındayım. İstediğim saatte dışarı çıkıp istediğim saatte eve geri dönemiyorum. Okuyorum, lise son senem ve okul çıkışı doğru eve gidiyorum. Annem her şeyime karışıyor.
Bırakın sevgiliyi, yakın bir erkek arkadaşım olmasına bile izin vermiyorlar. Aslında dışarı çıkmam da sınırlı. Bir süre sonra sıkıldım ve kimseye sormadan dışarı çıkmaya başladım. Ama yine de geceleri dışarı çıkmama izin yok.
Anneme zaten hiçbir zaman yaşadıklarımı ya da sevgili yapınca neler hissettiğimi anlatamadım.
Ben telefonda konuşurken, kızar telefonu elimden alır korkusuyla, ona bir şey söyleyemem. Birçok arkadaşım annesine sevgilisi olduğunu anlatabiliyor ve benim kadar baskı görmüyor.
Okula da gitmek istemiyorum ama zorla gönderiliyorum. Açık liseye geçmek istediğimi söyleyince, “bu son senen, saçmalama” diyor ama okulda kendimi kötü hissediyorum.
Annem üniversiteye gitmek istesem sınava da bir kez girebileceğimi söylüyor. Aksi halde çalışmalıymışım...
◊ Rumuz: Yardıma
ihtiyacım var

YANIT:

Sevgili kızım, 17 yaşındasın ve kendini artık hayatını yönetebilecek kadar olgun ve yeterli buluyorsun.
O kadar ki okulu bile terk etmeye hazırsın.
Lise sona kadar gelmiş olmak sana yetiyor.
Oysa biraz daha büyüyüp, hayatın gerçeklerini görmeye başladığında ne kadar yanlış yaptığını anlayacaksın.
Annenin seni korumak için gösterdiği çabayı ben çok iyi anlıyorum. Bak güzel kızım, ortam çok karışık ve gecelerde çok kuşkulu insanlar dolaşıyor ortalıkta. Hem sen hiç anneni karşına alıp, ona tüm içtenliğinle duygularını anlattın mı?
Onu sevdiğini ama ondan çekindiğini, bu yüzden ona samimiyetle açılamadığını söylemeye çalış.
Bir de şu okul meselesi var tabii.
Bana sorduğuna göre, söyleyeyim, okulunu asla bırakmıyorsun. Hatta çok çalışıp, üniversite imtihanına giriyorsun.
Başaramazsan, annen haklı çıkar, karışmam.

Ailem beni dışlıyor

Merhaba Güzin Ablacığım, ben 34 yaşında, 3 çocuk annesiyim, 10 yıldır evliyim...
24 yaşında evlendim ve ailemden çok uzaktayım. Ablacığım yıllar geçtikçe her gün biraz daha dışlanıyormuşum gibime geliyor ve bu durum beni çok üzüyor.
Kardeşlerim hepsi aynı şehirdeler, yani annemlerin yanındalar. Onlar evli, hepsi özel günlerde bir aradalar... Bir şey olunca bana haber bile vermiyorlar.
Annem benimle konuştuğu zaman sanki karşısında kızı değil de bir komşusu varmış gibi konuşur.
Ailemden ilgi göremiyorum.
Aldırmamaya çalışıyorum. ‘Olsun, çocukların, eşin var’ diyorum ama hep bir eksiklik var hayatımda. Sizce ne yapmalıyım?
◊ Rumuz: Kalbim kırık

YANIT:

Sevgili kızım, ailenden uzakta olman, diğer kardeşlerinin ise aynı şehirde hep bir arada yaşaması, elbette ki sende bu dışlanmışlık duygusunu yaratmış. Bir annenin evlatları arasında ayırım yapması pek sık görülmese de bazen mümkün olabiliyor. Ancak ben yine de senin alınganlık yaptığını düşünmek istiyorum.
Sonuçta annenle ve kardeşlerinle yüzleşebilir, onlara duygularını açabilirsin.
Hem dediğin gibi mutlu bir evliliğin varsa, çocuklarına ve eşine dört elle sarılıp, bu kırgınlığını arkanda bırakabilmelisin...