Ailemin aşırı baskısı beni bunalttı

Merhaba Güzin Abla, 32 yaşında bir kadınım. Bir defa evlendim, boşandım.

Kendimi bildim bileli ailem bana birey muamelesi yapmıyor. Hiç yalan söylemedim, nereye gitsem doğruyu söyledim. Ailemi sıkıntıya sokacak bir tek olayım olmadı ama hep sorun yaşadım. Artık asla doğruyu söylemiyorum ve biraz rahat ettim. Beni yalana ailem zorladı.

Bazı hafta sonu akşamları arkadaşlarımla toplanıyoruz.

Arkadaşlarım uzun süredir görüştüğüm evli insanlar. Bir yere gittiğimiz zaman benim yüzümden erken kalkmak zorunda kalıyorlar.

Gece 12’yi geçirmemem gerekiyor, eve geldiğimde kimse sesini çıkarmıyor ama takındıkları yüz ifadesi her şeyi anlatıyor.

Çok gezen, eğlenen, gecelerden gecelere akan biri olsam anlarım ama böyle bir durumum da yok. Bir araç aldım, annem ona da evham yaptı. Aracımla bir kere şehir dışına çıkamadım.

Araçla işe giderken arkamdan dualarla hatim indiren bir annem var.

Tabii ki dua edebilir sadece pimpirik durumu beni çileden çıkarıyor.

Tek kız olduğum için üstüme çok düşüyor. Bir keresinde sinir krizi geçirdim sırf bu yüzden.

İstanbul’a yakın bir yerde evimiz var... Bazen oraya gidiyorum, tabii öncesinde evdekilere nasıl söyleyeceğim diye afakanlar basıyor.

Oraya gitme sebebim tüm gün evden çıkmasam da kendimi özgür hissetmek, etrafımda beni takip eden kimsenin olmaması. İmkânım olsa asla bir dakika durmayacağım, ayrı eve çıkacağım. Allah aileme ömür versin ama çok daralttılar beni.

Size sorum şu: Ben durumdan kurtulmak için ne yapabilirim?

◊ Rumuz: Daraldım

 YANIT

Sevgili kızım, mektubunu okurken içimden ne geçti biliyor musun? Seni bu kadar bunaltan, nefes aldırmayan, seni bu kadar sıkan, boğan bir ailen olduğuna göre, eğer tabii abartmıyorsan, sana hiç yaşam hakkı tanımayan bu ailen, belki de evliliğinin de yıkılmasına neden olmuştur.

Bilmem ama belki de günahlarını alıyorum.

Bu tür aileleri iyi bilirim.

Çocuklarının her anından haberdar olmak ister, onlara sormadan nefes bile almasın isterler.

Her adımlarını, her dakikalarını takip etmeye çalışırlar. Çocuklarının asla kendilerinden bağımsız bir davranışı olamaz.

Sen sanma ki, evlenip boşandığın için bu kadar yakın takiptesin.

Onlara sorarsan, bu aşırı sevgi, aşırı ilgi ve sana zarar gelmemesi için titizlenmedir.

Ama aslında evlatlarına nasıl bir eziyet çektirdiklerinin farkında bile değillerdir... Onlara göre bu çok normal bir tutumdur.

Senin yaşında bir genç kadının ailesine haber vermeden, bir yere gidememesi, arkadaşlarıyla buluşamaması, akşamları mutlaka onların belirlediği saatte evde olmak zorunda kalması, onlara göre koruma amaçlıdır.

 Sana göre ise zulümdür baskıdır. Senin büyüdüğünün ve artık gerçek bir birey olduğunun farkında değillerdir.

Bence sevgili kızım, sen bu durumda hayatını yeniden kurma fırsatı da yakalayamazsın.

Hiç kimse senin yaşadığın baskıya ayak uyduramaz.

Bu durumda yapacağın şey, böyle karalar bağlamak değil biraz cesaretli olmak.

Madem çalışıyorsun artık bu aile ortamından çıkıp, kendi evine taşınmalısın.

Özgürlüğünün ilk adımı bu olacaktır.

 Önce itiraz ederler ama sen mutlaka direnmelisin.

Gencecik yaşında böyle yapayalnız, mutsuz, bunalımlı yaşamak olur mu?

Biraz cesaret sevgili kızım...