Ailem sadece doktorla evlenmemi istiyor

Merhaba 29 yaşında bir cilt doktoruyum. 3 sene önce sevdiğim insanla tanıştım. Çok mutluyum, gerçek aşkı bulduğuma inanıyorum.
Aynı üniversitenin farklı bölümlerinden mezunuz ve ortak arkadaşımızın düğününde tanıştık. 30 yaşında, “boyu boyuma huyu huyuma” derler ya aynen öyle.
Ailesi de çok iyi insanlar... Ama büyük bir sorun var.
Sevdiğim adamı ailem bir türlü kabul etmedi. Kendisi devlette mimar ama işyerindeki bazı problemler nedeniyle taşeron işçi statüsünde.
Maaşı benden az ama bizim için parasal konular önemli değil.
Ailede en çok annem karşı geldi. Benim gibi bir doktorla evlenip maddi sorun yaşamamamı istedi hep. Onun için para her şeyden önde gelir zaten. 30 yaşıma geldim, ayrı eve çıkmama bile müsaade etmedi, “Masraf olur” diye.
Evlenmek istediğimi söylediğimde de karşı geldi. 3 senedir direndim, ikna etmeye çalıştım. Sevdiğim adam da çok uğraştı. Ailesi istemeye geldi, annem kapıdan kovdu onları.
Üzüntüden saçlarım beyazladı ve depresyona girdim. Sevdiğim adamı da ister istemez üzdüm.
O benden daha sabırlı, daha anlayışlı. Ne kadar zor şeyler yaşasak da hep olumlu düşündü. “Bir şekilde ikna ederiz” dedi. Ne kadar tartışsak da ikimiz de asla geri adım atmadık, pes etmedik.
Ama artık canımıza tak etti. Aileme defalarca söylememe rağmen beni anlamak istemediler. Biz de rızasız evlenmeye karar verdik.
Üstelik çevremdekilere de derdimi anlatamıyorum, hepsi ailemle aynı fikirdeler. Doktor olduğum için doktor biriyle evlenmem gerektiğini söylüyorlar.
Derdimi anlatmak için size yazdım ben de. Umarım halimi anlayıp bana yol gösterirsiniz.
O kadar bunaldım o kadar sıkıştım ki intihar etmeyi dahi düşünür oldum. Evlenince ailem ne tepki verecek? İşyerimdekiler ne tepki verecek? Kaçarak evlendiğim için beni ayıplayacaklar mı? İleride çocuklarımın düşüncesi ne olacak? Ailemin ahını alınca mutlu olacak mıyım?
◊ Rumuz: Küt saçlı Rapunzel

YANIT

Sevgili kızım önce sana bu intihar düşüncesini asla yakıştıramadığımı söylemek isterim. Sen ki çok mantıklı, çok akıllı ve olgun bir genç hanımsın.
Bütün bu anlattıkların ne yazık ki bana yabancı konular değil. H
emen hemen her gün senin bu anlattıklarına yakın sorunlarla karşılaşıyorum.
Aileler bir şekilde evlatlarının sevdiği insanla evlenip yuva kurmasına karşı çıkıyorlar.
Bahaneler türlü türlü, ama sonuçta evlatlar mutsuz oluyor ve senin gibi hayatından bile vazgeçebilecek düzeye geliyor, depresyona giriyorlar.
Sonuçta güzel kızım, insan elbette ki ailesinin rızasını alarak mutlu bir şekilde baba evinden ayrılmak ister. Ama işler senin bu anlattığın düzeye geldiyse yapabileceğin bir şey yok.
Çocuk yaşta değilsin, aklı başında, mesleğini eline almış, ayakları üzerinde duran bir insansın. 30 yaşındasın, artık elbette kendi kararlarını kendin verecek durumdasın.
Bu evliliğe razı olmaları için elinden geleni yapacaksın elbette. Ama sonuçta bu genç adamın seni mutlu edeceğine inanıyorsan, onu da daha fazla üzmemelisin.
Bu senin hayatın ve ne çevrendekilerin, ne iş yerindekilerin, seni bu konuda suçlayama hakkı var. Kaçarak evlenmek değil seninki... Zamanla size karşı çıkanlar da sizin mutluluğunuz karşısında yanlış yaptıklarını anlayacaklardır.