Abimin ve annemin şiddetinden bıktım

Üniversite son sınıf öğrencisi bir kızım. Ailemle her zaman problem yaşadım. Annem zaten problemli biri. Babamla ben doğduktan sonra boşanmışlar. 2016 senesinde de babam vefat etti.
Yıllar boyunca babamla görüşmemi engelledi. Teyzem, dayım ve daha birçok kişiyle de... Hep dolduruşlarla büyüdüm. Hep yönlendirildim, tehdit edildim.
4 senelik üniversite hayatımda hiç tanımadığı arkadaşlarımı sadece görünüşüyle yargılayarak, “onlarla konuşmanı istemiyorum” derdi. Dışarıya çıkmama hâlâ karışıyor.
Akşam hava karardığında dışarıya çıkmama kesinlikle izin vermez. Ben de yalan söyler, yine çıkarım. Beni bu yalanlara mecbur ettiğini ifade ederim, anlamaz.
Her zaman abimle annem arasında ezilen, onların istediği neyse onu yapan, hakarete, şiddete uğrayan oldum.
Üniversiteye geldiğimde arkadaşlarım oldu. Onların ailelerine baktığımda ne kadar yanlış büyütüldüğümü fark ettim.
Dışarıda bir kahve içmek için dahi izin alıyorum annemden. “Şu saatte yurtta olacaksın” diye şart koşuyor.
Ona yalan söyleyip dışarı çıktıysam, beni aniden aradığında aniden koşa koşa yurda dönüyorum.
Mezun olduktan sonra eve gidip, onların istediği şekilde yaşamaya devam etmek istemiyorum.
Çünkü orada sadece evlenmeyi bekleyebilirim. İstediğim bu değil.
Kendi ayaklarımın üstünde durmak istiyorum. Bu son senem ve yüksek lisans yapmak, bir işe girmek, evimi tutmak istiyorum.
Yüksek lisans okumak istediğimi söylediğimde abim ve annem, “4 sene sana yeter, gerek yok” dedi. Bu kadar cahil ve anlayışsızlar. Onlardan kaçmak istiyorum. Lütfen fikir verin bana. ◊ Rumuz: Ailem

YANIT

Sevgili kızım, son zamanlarda ailelerle ilgili bu senin anlattığın tarzdaki sorunlar o kadar arttı ki... “Bu insanlara ne oluyor” diye kendi kendime sorup duruyorum.
Ama bir yandan da zorla evlendirilmek istenen çocuk yaştaki kızları ve onları katleden adam bile diyemeyeceğim yaratıkları düşünüyorum.
Her gün düzenli olarak gencecik kadınlar öldürülüyor bu ülkede...
Bu kadar gaddarlık, bu kadar hınç, bu kadar öfke nedir, anlayabiliyor muyuz?
Şimdi senin bu anlattığın öfke dolu, nefret dolu bir abi ve bir anneyi anlamak nasıl mümkün olsun? Ne mutlu onlara ki üniversite son sınıfa kadar gelmişsin. Onları üzmeden, utanılacak, sıkılacak bir sorun yaratmadan eğitimini tamamlamayı başarmışsın.
Ailenden uzakta, yurtta kalıyorsun ama oraya bile ulaşıp seni baskı altında tutmayı, sana nefes aldırmamayı başarıyorlar sanırım.
Sorsalar bütün bu baskıyı senin iyiliğin için yaptıklarını söylerler. Oysa seni böyle ölmeyi düşündürecek kadar boğduklarını fark etmiyorlardır.
Senin kişiliğini yok etmeye çalışsalar da başaramamışlar... Bak aklı başında, olgun bir genç kız olmuşsun. Onlara göre sana üniversitede okuma fırsatı vermeleri bile çok büyük bir fedakarlık.
Onlar için üniversite eğitiminin asıl nedeni daha iyi bir koca bulabilmendir büyük ihtimalle.
Senin daha ilerilere gitmeyi, başarılı bir meslek kadını olmayı isteyebileceğini akıllarına bile getirmiyorlar.
Canım kızım, yüzmüş yüzmüş kuyruğuna gelmişsin. Bunu başarmışsın. Hem çalışır hem de okursun. Kimseye muhtaç olmadan, kendi ayakların üzerinde durmayı da başarırsın.
Ben sende bu gücü görüyorum, inan bana.