Dünyayı bu adam değiştirecekse yandık

ADAM besbelli şaşırtmayı seviyor.

Tepeden tırnağa beyaz giyinmiş, gözünde yüzünün yarısını kaplayan Elton John'vari kocaman gözlükler.

Sözünü ettiğim kişi ünlü endüstriyel tasarımcı Karim Rashid.

‘‘Dünyayı Değiştirmek İstiyorum’’ kitabının yazarı.

İstanbul'a Marka Konferansı için gelen Karim Rashid'i konferanstan bir gün önce Siemens'in düzenlediği toplantıda dinliyorum.

Dünyanın nasıl değişmekte olduğunu örnekleriyle anlatıyor.

10 yıl önce ilk kez Tokyo'ya gittiğinde sokakta sandviç yediği için insanlar şaşkın şaşkın ona bakıyormuş.

Sokakta atıştırmak Japonların kültüründe olmayan bir şey.

Tokyo'da Starbucks açıldıktan sonra Japon gençlerini artık sokaklarda kağıt bardaklarla görmek mümkünmüş.

Yaratıcılığından hiç kuşku duymadığım tasarımcının buraya kadar söylediklerine itirazım yok.

Ancak bu noktadan sonra yaratıcılığı baltalamakla suçladığı ‘‘nostaji’’ye yüklenince Karim Rashid'e biraz da kuşkuyla bakmaya başlıyorum.

Rashid'in iddiasına göre ''nostalji' bizi tembelleştiren, dünyayı olduğu gibi kabul etmemizin kaynağından yatan şey.

‘‘Nostalji’’ zaman kaybına yol açıyor ve yaratıcılığa zaman kalmıyor.

Sorgulamıyorsak, sıradanlığı hayatımızdan fırlatıp atamıyorsak suçlu hep ‘‘nostalji’’.

Oysa yaşadığımız devir, geçmişle köprüleri atması gereken ‘‘kullan, at’’ devri.

‘‘5 yıl’’ diyor tasarım gurusu ‘‘her şeyi en fazla 5 yıl kullanacaksınız’’.

Evdeki eşyalar, giysiler, arabalar her şey 5 yılda gidecek.

Bu ‘‘kullan, at’’ felsefesini öyle bir boyuta taşıyor ki kulaklarıma inanmıyorum.

Otele gittiğinde valiz filan taşımayacaksın, dolaplardaki giysileri ‘‘ödünç’’ alacaksın.

Karim Rashid üç saatte insanın üstünde yok olan bir mayodan da söz ediyor.

Pes doğrusu...

İzleyicilerden biri dayanamayıp soruyor: ‘‘Mısır'da doğdunuz. Yarı Mısırlı, yarı İngilizsiniz. Mısır'ın zengin tarihinin, kültür birikiminin kişiliğinizin oluşmasında hiç mi katkısı yok...’’

‘‘Yok’’ diyor Karim Rashid.

‘‘Kültür mirasımın farkına varmadan büyüdüm’’..

Babası ressammış... Küçük yaşlarda Kahire'den ayrıldıktan sonra Avrupa'nın çeşitli başkentlerinde yaşamışlar ve nihayet Kanada'ya yerleşmişler.

Anladığım kadarıyla bu yüzden köklerini bir çuvala tıkıştırıp bir köşeye atmış.

Merakımdan internette kendisiyle yapılan bir röportajı okuyorum.

Doğayı sevmiyor, tarihten nefret ediyor ve ‘‘şiir öldü’’ diyor.

Dünyayı bu adam değiştirecekse yandık...